Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 18ο~

[Κεφάλαιο 18ο]

Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα ένα δωμάτιο λευκό, νοσοκομείου προφανώς. Η τελευταία μου ανάμνηση είναι… η Άννα να με έχει στην αγκαλιά της και να κλαίει. Θα την ρωτήσω μόλις έρθει τι έγινε και… να που η πόρτα ανοίγει. Θέλω τόσο να την δω, για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Ίσως επειδή εκείνη με έσωσε. Όλοι μπαίνουν μέσα… όλοι εκτός από εκείνη. Απογοητεύομαι κάπως, αλλά… όχι δεν με νοιάζει!

«Χάρρυ!» φωνάζει η Μπεατρίξ και τρέχει να με αγκαλιάσει.

«Άουτς!»

«Συγγνώμη…»

«Δεν πειράζει…» ύστερα έρχονται και οι άλλοι να με αγκαλιάσουν. Ο Λουκ φαίνεται λίγο δύσπιστος αλλά με πλησιάζει.

«Είσαι καλύτερα;» ρωτάει η Βικτώρια.

«Ναι… η Άννα που είναι;» ρωτάω αμέσως χωρίς να προλάβω να κρατήσω την ερώτηση. Γαμώ το κεφάλι μου!

«Εδώ… ήταν… δεν ξέρω. Ίσως να έφυγε.» απαντά ο Τάιλερ ενώ ο Λουκ κατεβάζει το κεφάλι του.

«Εντάξει…»

Την υπόλοιπή ώρα την περνάμε συζητώντας για το τι έγινε. Τους είπα για έναν τύπο που υποτίθεται πήγε να με κλέψει. Τον σταμάτησα και μπλεχτήκαμε σε καυγά. Δεν ήθελα να τους πω τι πραγματικά έγινε. Άλλωστε, θα έπρεπε να πω όλη την ιστορία της Άννας και δεν το ήθελα. Είναι κάτι προσωπικό δικό της. Χωρίς την άδειά της δεν μπορώ να πω τίποτα. Όμως… που πήγε; Πρέπει να την βγάλω από το μυαλό μου.

Μετά από μια εβδομάδα, επιτέλους δηλαδή, βγήκα από το νοσοκομείο. Με πήγε σπίτι ο Ζοζέφ και μόλις βεβαιώθηκε πως μπήκα μέσα έφυγε. Όλες αυτές τις μέρες η Άννα δεν ήρθε ούτε μια φορά στο νοσοκομείο να δει πως είμαι. Με νευρίασε και με στεναχώρησε χωρίς να ξέρω γιατί.

Ανέβηκα στο δωμάτιο μου κι την είδα να αλλάζει από απέναντι. Είχε πραγματικά υπέροχο σώμα και το σκουλαρίκι στον αφαλό της πήγαινε πολύ. Τότε θυμήθηκα την Φαμπιάνα. Έκλεισα γρήγορα την κουρτίνα και ξεντύθηκα. Έμεινα μόνο με μια βερμούδα όταν άκουσα το κουδούνι. Το πλευρό μου με πονούσε ακόμα, αλλά ο γιατρός μου έδωσε μερικά ηρεμιστικά για ώρα ανάγκης. Κατέβηκα κάτω και άνοιξα αργά την πόρτα.

«Άννα…» δεν περίμενα να την δω.

«Πως είσαι;»

«Αα μπα, τώρα σε νοιάζει;» λέω κάπως δυνατά και προσπαθώ να ηρεμίσω την φωνή μου.

«Χάρρυ τι λες;» ρωτάει κάπως παρεξηγημένη.

«Μια εβδομάδα ήμουν στο νοσοκομείο, μια φορά δεν ήρθες να με δεις! Δεν σε ένοιαξε καν αν ζούσα ή αν πέθανα!» φώναξα.

«Χάρρυ…» με πλησίασε αλλά πήγα ένα βήμα πίσω.

«Σε περίμενα Άννα. Περίμενα να έρθεις να με δεις, αλλά δεν εμφανίστηκες ποτέ. Και τώρα σε έπιασε ο πόνος;» λέω απογοητευμένα και στο τέλος ειρωνικά. Γιατί αντιδράω έτσι γαμώ.

«Γιατί σε πείραξε τόσο πολύ Χάρρυ;» φώναξε. Έλα ντε; Αα το βρήκα! Δεν νομίζω πως αυτός ο λόγος ισχύει, αλλά καλός μου φαίνεται.

«Γιατί μαχαιρώθηκα από τον ίδιο σου τον πατέρα, επειδή σε έσωσα όταν πήγε να σε βιάσει!» φώναξα και εγώ. Η αλήθεια είναι πως ούτε εγώ πιστεύω αυτό που είπα. Μέσα στα μάτια της είδα  την απογοήτευση. Σαν να ήθελε να ακούσει κάτι άλλο.

«Ααα ναι; Γι’ αυτό;» λέει ειρωνικά.

«Ναι γιατί άλλο;» σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου. Τι στον πούτσο με έχει πιάσει;

«Ναι σωστά, τι άλλο!» φωνάζει. Ανοίγει την πόρτα και φεύγει κοπανώντας την με δύναμη πίσω της. Υπέροχα…