[Κεφάλαιο 35ο]
Στον δρόμου δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα, ούτε μια ματιά. Δεν ήξερα τι να πω, όμως ήθελα όσο τίποτα άλλο να μάθω. Άνοιξα την πόρτα και την άφησα να μπει πρώτη. Έβαλα λίγο χυμό σε δυο ποτήρια και κάτσαμε στην κουζίνα ο ένας απέναντι από τον άλλο. Δεν μιλούσαμε για μερικά λεπτά, ώσπου έσπασε πρώτη την σιωπή λέγοντάς μου τι έγινε εκείνο το μεσημέρι αφού χωριστήκαμε.
Μου είπε για τον τύπο με την μαύρη στολή, πως της συμπεριφέρθηκε καθώς και για τον Μπεν. Τα νεύρα μου είχαν χτυπήσει κόκκινο. Τον μαλάκα! Μακάρι να τον είχα μπροστά μου, θα τον σκότωνα με τα ίδια μου τα χέρια. Ποτέ μου δεν τον φοβόμουν, γενικά δεν φοβάμαι τον θάνατο, άρα ότι απειλή και να μου έλεγε ο Μπεν πέρναγε σαν αέρας από τα αυτιά μου. Τώρα όμως που απείλησε την Άννα φοβήθηκα για εκείνη.
«Πρέπει να βρούμε γρήγορα μια λύση.» είπα και κοπάνησα το χέρι μου στο τραπέζι.
«Το ξέρω... Χάρρυ...» με κοίταξε στα μάτια «Δεν θέλω να σε σκοτώσω, δεν με νοιάζει για μένα, όμως εσύ...»
«Σσσστ!» την διέκοψα ενώ έβαλα το πρόσωπό την στις χούφτες μου. «Θα γλιτώσουμε και οι δυο από αυτό εντάξει;» κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
«Μακάρι...» ακούμπησε το μέτωπό της με το δικό μου.
«Θα φωνάξω τα παιδιά να έρθουν, όλοι μαζί θα σκεφτούμε κάτι.» πέρασα μια τούφα από τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της.
«Συγγνώμη που... ήμουν έτσι απόμακρη. Υποθέτω πως ήταν... ξέρεις... το σοκ.»
«Δεν πειράζει, θα μπορούσες να μου το είχες πει από την αρχή.»
«Φοβόμουν...»
«Τι πράγμα;»
«Δεν ξέρω...»
Σηκώθηκε όρθια, ενώ εγώ την έπιασα αγκαλιά από πίσω. Εκείνη έθαψε το κεφάλι της στην γούβα του λαιμού μου. Τα χέρια μου τυλίχτηκαν γύρω από την κοιλιά της και την χάιδευαν απαλά. Έκλεισε τα μάτια της και ξεφύσησε. Σε κάποιες τέτοιες στιγμές συνειδητοποιώ πόσο πολύ ερωτευμένος είμαι με αυτή την κοπέλα, αλλά και πόσο πολύ την θέλω. Θέλω να την κάνω δικιά μου, αλλά είναι δύσκολο, γιατί κάθε φορά προκύπτει και κάτι διαφορετικό.
«Σε θέλω τόσο πολύ!» λέει λες και διάβασε τις σκέψεις μου. Την φιλάω απαλά στον λαιμός χαράζοντας μια διαδρομή από υγρά φιλιά.
«Και εγώ σε θέλω και θα σε νιώσω όταν είσαι έτοιμη και εσύ.»
«Είμαι έτοιμη, αλλά όχι τώρα, όχι έτσι.»
«Μμμ...»
«Καλύτερα να πάρεις τηλέφωνο τα παιδιά να έρθουν.» λέει και γυρίζει να με κοιτάξει καθώς τυλίγει τα χέρια της πίσω από τον λαιμό μου και εγώ βάζω τα δικά μου γύρω από την μέση της.
«Μπορούμε να περιμένουμε λίγο.» λέω και αρχίζω να την φιλάω ενώ εκείνη γελάει.
«Τώρα πάρε. Έχουμε όλη την ημέρα μπροστά μας.» χαμογελάει πονηρά.
«Έχεις κάτι στον νου σου;» δαγκώνω το κάτω χείλος μου, ξέρω ακριβώς τι σκέφτεται.
«Ναι και νομίζω θα σου αρέσει.» συνεχίζει να γελάει πονηρά.
«Εντάξει, με έπεισες. Πάω να πάρω τα παιδιά.» την χτύπησα στον πισινό της και πήγα στο σαλόνι να πάρω τα παιδιά. Έχουμε πολλά να πούμε και να σκεφτούμε... πολλά!
ΟΡΙΣΤΕ ΑΓΑΠΕΣ ΜΟΥ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ. ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΕΧΕΤΕ ΒΑΡΕΘΕΙ:) ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΜΑ ΠΑΤΑΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΚΑΙ ΟΣΕΣ ΘΕΛΕΤΕ ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΣΑΣ. ΑΥΤΑ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ. ΛΟΒ ΓΙΟΥ<3
ESTÁS LEYENDO
Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!
Fanfic«Όσο υπάρχουν μυστικά είναι αδύνατο να υπάρξει και εμπιστοσύνη. Όμως... Ισως τελικά ειναι καλύτερα καποια πράγματα να μην μαθαίνονται ποτε...!»
