[Κεφάλαιο 27ο]
Το επόμενο πρωί που ξύπνησα βρήκα την Άννα με τον κινητό της στο χέρι να με βγάζει φωτογραφία. Στην αρχή γρύλισα κι κάλυψα το πρόσωπό μου με ένα μαξιλάρι ενώ εκείνη γελούσε σαν μικρό παιδί. Μετά σηκώθηκα και την πέταξα στο κρεβάτι αφήνοντας το κινητό στο κομοδίνο της και έπεσα από πάνω της. Τα σώματά μας ακουμπούσαν, όπως και οι μύτες μας, ενώ οι ανάσες μας αντικρούονταν μεταξύ τους. Εκείνη δάγκωσε το κάτω χείλος της και αμέσως μόλις το άφησε, το δάγκωσα απαλά και εγώ ενώ εκείνη με τράβηξε από τα μαλλιά και φιληθήκαμε.
Αμέσως μετά αρχίσαμε να γελάμε... σηκωθήκαμε και κατεβήκαμε στην κουζίνα. Μας έφτιαξα καφέ και έβαλα σε δυο βαθιές κούπες. Εκείνη έκατσε στο δεξί μου πόδι, ενώ την φιλούσα στον λαιμό της. Μετά από λίγο έφυγε για να ετοιμαστεί και σε είκοσι λεπτά θα ερχόταν να με πάρει να πάμε στην σχολή. Ευτυχώς δεν άργησε και φύγαμε μαζί χέρι-χέρι.
«Θέλω να δω την φωτογραφία δεσποινίς μου.» της λέω χαμογελώντας.
«Δεν είναι μόνο μια κύριε Στάιλς, αλλά τρείς-τέσσερις. Ήθελα να σας έχω.»
«Τότε θα σε βγάλω και εγώ.»
«Καλά καλά...»
«Αλήθεια... ποτέ δεν μου είπες πως ήξερες το όνομά μου πριν γνωριστούμε και επισήμως.» γυρίζω να την κοιτάξω στα μάτια, αλλά εκείνη κατεβάζει το κεφάλι της. Πως φαίνεται πως δεν της αρέσει να μιλάει για αυτό το θέμα του 'σχεδίου' μαζί μου.
«Από τον Μπεν... έχω έναν φάκελο ολόκληρο στο σπίτι για σένα. Πότε γεννήθηκες, που, ποιοι είναι οι γονείς σου, για την αδελφή σου, τους φίλους σου. Μέχρι και τους βαθμούς σου είχα, τα μέρη που σύχναζες... τα πάντα όλα.»
«Ααα λίγα πράγματα...» ένιωσα λίγο άβολα.
«Και...» σταμάτησε.
«Και...» της έκανα νόημα να συνεχίσει.
«Και για την Φαμπιάνα ήξερα, όχι την ιστορία που μου είπες βέβαια. Απλά πως τα είχατε και χωρίσατε, έτσι πίστευε ο Μπεν τουλάχιστον.» είπε άβολα.
«Αα μάλιστα...» είπα κοιτάζοντας αλλού και σουφρώνοντας τα χείλια μου.
«Συγγνώμη, δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση, ούτε να σε στεναχωρήσω.» απάντησε και σταμάτησε, ενώ με έπιασε από το πιγούνι και με γύρισε προς το μέρος της.
«Ναι δεν πειράζει! Ας μην συζητήσουμε το θέμα με την Φαμπιάνα εντάξει;»
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι της και συνεχίσαμε για την σχολή. Όταν φτάσαμε φιληθήκαμε σταυρωτά και ο καθένας πήγε στην τάξη του. Ευτυχώς σήμερα, σε όλα σχεδόν τα μαθήματα είχα τον Τάιλερ και τον Τζέρεμι, οπότε θα είχα μια παρέα. Μπαίνοντας στην τάξη έκατσα ανάμεσά τους και τους είπα όλα όσα έγιναν χτες. Δεν μίλησαν, απλά είπαν πως θα το συζητήσουμε όλη η παρέα μαζί. Ωχ! Προετοιμάζομαι ή για κήρυγμα ή για κατσάδα. Ωχ Παναγία μου!
YOU ARE READING
Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!
Fanfiction«Όσο υπάρχουν μυστικά είναι αδύνατο να υπάρξει και εμπιστοσύνη. Όμως... Ισως τελικά ειναι καλύτερα καποια πράγματα να μην μαθαίνονται ποτε...!»
