Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 51ο~

Ένας ήχος ηχεί σε ολόκληρο το δωμάτιο και τρυπάει τα αυτιά μου. Τα μάτια μου ανοίγουν και τα βλέφαρα μου βαριά ανοιγοκλείνουν για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθώντας να συνηθίσουν στο καινούργιο και φωτεινό περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι. Ο λαιμός μου είναι ξερός και το κεφάλι μου βαρύ. Μόλις πάρω μερικές αριθμημένες ανάσες, κοιτάζω γύρω μου το δωμάτιο. Είναι προφανές πως βρίσκομαι σ' ένα νοσοκομείο, όμως αυτός ο ήχος συνεχίζει να ακούγεται. Γιατροί και νοσοκόμες τρέχουν μέσα στο δωμάτιο, όμως δεν μπορώ να μιλήσω. Η φωνή μου δεν βγαίνει και είμαι αδύναμος. Έτσι, μην μπορώντας να κάνω κάτι και έχοντας το κεφάλι μου ακόμα βαρύ, γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι και το μόνο που βλέπω είναι τα μελαχρινά μαλλιά του Ζοζέφ και το σώμα του να τραντάζεται. Χωρίς να το θέλω όμως, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τον ύπνο να με πάρει σ' έναν δικό του μοναδικό κόσμο γι' άλλη μια φορά.

[...]

«Άννα όλα θα πάνε καλά, ηρέμησε.» ακούω μια φωνή, αλλά δυσκολεύομαι να διακρίνω ποιος είναι.

«Δεν μπορώ Μπεατρίξ! Γιατί δεν έχει ξυπνήσει ακόμα;» για μένα μιλάνε;

«Έχασε πολύ αίμα Άννα, γι' αυτό και χρειάζεται ξεκούραση.» ναι, για μένα μιλάνε.

«Ας το ελπίσουμε!» ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάζω, όμως μου είναι πλάτη και οι δύο.

«Μην είσαι απαισιόδοξη.» εδώ είναι που θα μιλήσω, όσο μπορώ.

«Ι... ισχύει.» διακόπτω καθαρίζοντας τον λαιμό μου.

«Χάρρυ!» φωνάζει η Άννα και τρέχει πάνω μου. Με αγκαλιάζει σφιχτά και ένας πόνος διανύει όλα μου το σώμα, όμως τον αγνοώ. Απολαμβάνω την αγκαλιά της και μόλις απομακρυνθεί την φιλάω απαλά. «Επιτέλους ξύπνησες!» λέει τσιριχτά. Νομίζω πως δεν την έχω ξανά δει ποτέ τόσο χαρούμενη και αυτό με κάνει να γελάσω χωρίς να το ελέγξω.

«Γιατί πόσο καιρό κοιμάμαι;» την κοιτάζω περίεργος, όμως το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη μου.

«Μια μέρα.» γελάει η Μπεατρίξ και με πλησιάζει. Τότε είναι που μου έρχεται στο μυαλό ο Ζοζέφ.

«Που είναι ο Ζοζέφ;» ρωτάω σχεδόν αμέσως.

«Είναι σε άλλο δωμάτιο. Όλα είναι καλά, μην ανησυχείς. Είχαμε ένα ατυχές περιστατικό βέβαια, αλλά όλα είναι μια χαρά τώρα.» με διαβεβαιώνει.

«Τι εννοείς;» ανακάθομαι στο κρεβάτι μου για να την κοιτάζω καλύτερα. Η Άννα βρίσκεται δίπλα μου και τα χέρι μας είναι μπλεγμένα. Μου έλειψε...