Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 50ο~

Εδώ και μερικά λεπτά είμαι καθισμένος απέναντι από τον Μπεν και τον παρακολουθώ που προσπαθεί να λυθεί. Μετά από μια ώρα καταφέραμε να τον μετακινήσουμε σε μια αποθήκη στο τέλος της πόλης που βρίσκεται κρυμμένη μέσα στα δέντρα. Είναι το καλύτερο σημείο που μπορούσαμε να τον μεταφέρουμε, μιας και είναι δύσκολο να μας εντοπίσει κάποιος. Το αυτοκίνητο το παρκάραμε σ' ένα παρκινγκ δέκα λεπτά από εδώ και εκεί βρίσκονται και τα κινητά μας, πράγμα που σημαίνει πως δεν μπορεί κανείς να πας εντοπίσει. Ήμασταν αρκετά καλοί ηθοποιοί, τόσο που μπορέσαμε να υποκριθούμε πως όλα ήταν καλά και να φύγουμε μαζί του χωρίς να μας εμποδίσει κανείς. Ίσως τελικά να τα καταφέρω!

«Τα παρατάω!» φωνάζει ο Μπεν εκνευρισμένος πλέον. Αρχίζω και γελάω όπως και ο Ζοζέφ. «Γιατί γελάτε;» γρυλίζει.

Ανταλλάσω μια γρήγορη ματιά με τον Ζοζέφ και πετάγομαι όρθιος. Το δεξί μου χέρι μετατρέπεται σε μπουνιά η οποία προσγειώνεται γρήγορα και δυνατά στο σαγόνι του Μπεν. Το κεφάλι του πέφτει πίσω και εγώ αναστενάζω από ευχαρίστηση. Ήθελα τόσο καιρό να το κάνω αυτό και τώρα επιτέλους μου δόθηκε η κατάλληλη ευκαιρία. Άξιζε η αναμονή... η μπουνιά μου ξανά προσγειώνεται στην μύτη του. Αυτή την φορά πονάω λίγο, όταν όμως τον ακούω να φωνάζει από τον πόνο και βλέπω την μύτη του να αιμορραγεί, χαμογελάω πλατιά. Προχωράω στην θέση που ήμουν πριν και σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά από το στήθος μου. Είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου!

«Χάρηκες;» ρωτάει ειρωνικά.

«Όσο δεν φαντάζεσαι!» χαμογελάω πλατιά.

«Γιατί απλά δεν με σκοτώνεις;» αναστενάζει.

«Γιατί αυτό είναι πολύ απλό. Θα πονέσεις πολύ, θα χάσεις ότι αγαπάς, θα υποφέρεις και ύστερα θα με παρακαλάς ώστε να σε σκοτώσω...» λέω επαναλαμβάνοντας τα λόγια που μου είχε πει πριν μερικούς μήνες, υποδυόμενος την φωνή του.

«Χάρρυ, εγώ...»

«No, no, no!» τον διακόπτω. «Δεν θέλω να το ακούσω.» συνεχίζω. Ξεφυσάει και με κοιτάζει.

«Θα κάνουμε μια συμφωνία. Αν με αφήσεις να φύγω αρτιμελής από εδώ μέσα, ορκίζομαι να μην σε ξανά κυνηγήσω ή δοκιμάσω να σε σκοτώσω.» λέει γρήγορα ώστε να μην τον διακόψω ξανά. Υπομειδιώ και φέρνω τον δείκτη μου στο πιγούνι μου παριστάνοντας τον σκεπτικό.

«Όχι!» απαντάω αμέσως. «Δεν σε εμπιστεύομαι Μπεν και είμαι σίγουρος πως την στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου έξω από αυτή την αποθήκη, θα θεωρούμε είδη νεκρός.» συνεχίζω ήρεμα.