Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 25ο~

[Κεφάλαιο 25ο]

Anna's pov

Περπατάω σαν την ηλίθια γύρω-γύρω από το μέρος που μου είπε ο Μπεν να συναντηθούμε. Έχει αργήσει δέκα λεπτά... εκείνος ποτέ δεν αργεί, εκτός αν κάτι πάει στραβά, που σημαίνει πως πρέπει να προσέχω τι θα πω και πως. Βασικά... τι θα πω; Καλύτερα να μην το σκέφτομαι. Ας με ρωτήσει ότι θέλει και θα δω τι και πως θα του απαντήσω.

Κάνω τον τρίτο γύρω, όταν αποφασίζω να σταματήσω και να το περιμένω από έξω. Αν δεν έρθει σε πέντε λεπτά, έφυγα. Δεν θα περιμένω σαν μαλάκας πότε θα μας κάνει την τιμή η μεγαλειότης του να εμφανιστεί. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα τον βλέπω να έρχεται. Καιρός ήταν, αν και θα προτιμούσα να μην ερχόταν. Τέλος πάντων... μου κάνει νόημα να περπατήσουμε. Κλασικός Μπεν...

«Τι κάνεις;» ρωτάει αδιάφορα.

«Αν δεν σε νοιάζει πραγματικά μην ρωτάς.» του λέω απότομα.

«Οκει, κάποια έχει νεύρα.»

«Ναι γιατί έχει περίοδο...» λέω και βάζω τα χέρια μου στις τσέπες μου.

«Για πες... πως πάει με τον Χάρρυ;» δεν με κοιτάει καν. Απλά πέσε και ψόφα σε παρακαλώ...

«Καλά...»

«Δεν θα στα βγάζω με τον τσιγκέλι μικρή!» λέει αυστηρά.

«Τότε να ρωτάς πιο συγκεκριμένα!» απαντάω απότομα και ψυχρά. Ξεφυσάει... 

«Κέρδισες την εμπιστοσύνη του;» λέει όσο πιο ευγενικά μπορεί. Κόψε τις ευγένειες μαλάκα!

«Ναι... με λυπάται μετά από την ιστορία που του πάσαρα με τον πατέρα μου και μου υποσχέθηκε πως θα με προστατεύσει, μετά το ''ατύχημά'' του.» ναι, λέω ψέματα... δεν ξέρω αν πρέπει να του αποκαλύψω πως...

«Μόνο αυτό;» με ρωτάει βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου.

«Σαν τι άλλο;» λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ. Κάτι ξέρει...

«Δεν ξέρω... απλά περίμενα να σε έχει ερωτευτεί ή έστω να του αρέσεις μέχρι τώρα...» άρα δεν ξέρει. Ωραία!

«Θέλουν χρόνο αυτές η δουλειές Μπεν. Δεν είναι σαν τις άλλες φορές... μόνος σου είπες πως θες να τον κάνεις να υποφέρει, οπότε κάνε υπομονή. Όλα θα γίνουν...» λέω καθησυχαστικά, όμως ούτε εγώ δεν πιστεύω τα λόγια μου. Ευτυχώς είμαι καλή ηθοποιός.  

«Έχεις δίκιο! Θα σε πάρω ξανά για ενημέρωση κάποια στιγμή, οπότε περίμενε τηλεφώνημά μου.»

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και φεύγω όσο πιο μακριά του μπορώ. Δεν το φοβάμαι, απλά με αηδιάζει όσο τίποτα άλλο. Δεν ήθελα να του αποκαλύψω τι γίνεται με τον Χάρρυ. Δεν ξέρω τι θα κάνω και πως θα ξεφύγω από εδώ που έχω μπλέξει. Έβαλα τα χεράκια μου και έβγαλα τα ματάκια μου. Εδώ δεν ξέρω καν τι έχουμε με τον Χάρρυ και αν έχουμε κάτι...

«Γαμώτο!» φωνάζω και κλωτσάω έναν κάδο. Μερικοί περαστικοί γύρισαν να με κοιτάξουν, αλλά τους αγνόησαν. Ας ζούσαν αυτό που ζω εγώ και μετά να δω πως θα αντιδρούσαν. Απλά συνεχίζω να προχωράω για το σπίτι του Χάρρυ. Θέλω όσο τίποτα άλλο να τον δω...

(ΟΡΊΣΤΕ ΛΟΙΠΌΝ. ΞΈΡΩ ΠΩΣ ΆΡΓΗΣΑ ΝΑ ΒΆΛΩ, ΑΛΛΆ ΤΕΛΙΚΆ ΜΠΉΚΕ. ΈΧΟΥΝ ΓΊΝΕΙ ΠΟΛΛΆ ΤΏΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΠΌΤΕ ΚΑΙ ΠΌΣΟ ΣΥΧΝΆ ΘΑ ΜΠΑΊΝΕΙ, ΑΛΛΆ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΉΣΩ ΝΑ ΒΆΖΩ. ΘΈΛΩ ΝΑ ΠΩ ΈΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΣΕ ΌΣΟΥΣ - ΌΣΕΣ ΣΥΝΕΧΊΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΆΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΣΤΥΡΊΖΟΥΝ. ΣΗΜΑΊΝΕΙ ΠΟΛΛ΄ΓΙΑ ΜΈΝΑ. ΤΑ ΛΈΜΕ. ΛΟΒ ΓΙΟΥ<3)