Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 30ο~

[Κεφάλαιο 30ο]

Μετά από μερικά λεπτά, βρίσκομαι στο σπίτι μου. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά σήμερα και η Βικτώρια δεν έχασε το παιδί. Αφού τελειώσω το διάβασμα, παίρνω τηλέφωνο την Άννα αλλά δεν το σηκώνει. Την στέλνω μήνυμα να έρθει από το σπίτι όποτε μπορέσει και ξαπλώνω λίγο στον καναπέ. Χωρίς να το καταλάβω έχω αποκοιμηθεί.

Ξυπνάω μετά από μισή ώρα από τον ήχο του κουδουνιού. Σηκώνομαι για να ανοίξω. Λογικά θα είναι η Άννα. Ανοίγω αργά και βλέπω μπροστά μου την Φαμπιάνα. Εντάξει, εδώ κάτι δεν πάει καλά... με πλησιάζει και ενώνει τα χείλια μας σε ένα απαλό φιλί, στο οποίο αμέσως ανταποδίδω, όμως καταλαβαίνω πως δεν φιλάει σαν εκείνη. Μόλις ανοίξω τα μάτια μου, βλέπω την Άννα να χαμογελάει πονηρά και ύστερα ακούω κάποιον να κατεβαίνει από τις σκάλες. Γυρίζω και βλέπω την Φαμπιάνα να με κοιτάει με δάκρυα στα μάτια.

«Χάρρυ! Ποια είναι αυτή;» λέει με τρεμάμενη φωνή.

«Είναι...»

«Τόσο γρήγορα με ξέχασες λοιπόν; Τόσο πολύ με αγαπούσες;» φώναξε και τα δάκρυα εξαφανίστηκαν, ενώ τα μάτια της σκούρυναν.

Πετάχτηκα από τον καναπέ λες και με χτύπησε κεραυνός. Τι στο διάολο ήταν πάλι αυτό; Τι απαίσιο όνειρο ήταν αυτό; Τι στο πούτσο σημαίνει; Τι συμβαίνει μέσα στο κεφάλι μου; Προχώρησα προς το μπάνιο και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου. Αμέσως μετά πήρα το κινητό στα χέρια μου και κάλεσα τον Ζοζέφ. Περίμενα με ανυπομονησία να έρθει, ώσπου άκουσα το κουδούνι της πόρτα.

Άνοιξα και μπροστά μου εμφανίστηκε η Άννα. Δεν ήθελα να την δω εκείνη την στιγμή, μετά από εκείνο το απαίσιο όνειρο. Ακόμα θυμάμαι αυτό το πονηρό χαμόγελο που είχε. Χωρίς να το καταλάβω πήγα της κλείσω την πόρτα στα μούτρα, όμως έβαλε το χέρι της και την άνοιξε. Εγώ πήγα στο σαλόνι και με ακολούθησε.

«Χει Χάρρυ, τι έγινε;» ρωτάει με ανησυχία. Δεν ήθελα να της πω για το όνειρο, δεν ξέρω γιατί...

«Τίποτα..» λέω αδιάφορα.

«Τίποτα; Παραλίγο να μου κλείσεις την πόρτα στην μούρη!» φωνάζει σχεδόν.

«Ναι και...»

«Τι και παιδάκι μου; Τι και; Τι έγινε και συμπεριφέρεσαι έτσι;» είχε αρχίσει να θυμώνει και εγώ ακόμα δεν ήθελα να της πω για το όνειρο. Καλός μαλάκας είμαι και εγώ, τα θέλει ο κώλος μου.

«Απλά δεν θέλω να σε δω τώρα... σε πήρα τηλέφωνο και δεν απάντησες... που ήσουν;» λέω απότομα.

«Γιατί δεν θες να με δεις;»

«Έτσι, δεν θέλω! Και δεν απάντησες στην ερώτησή μου!» λέω απότομα. Τι με έχει πιάσει;

«Έκανα μπάνιο και...»

«Ναι σίγουρα... μήπως ήσουν με τον Μπεν και καταστρώνατε την επόμενη κίνησή σας για το πώς να με σκοτώσεις;»

«Εεε; Χάρρυ τι λες; Νόμιζα πως είχα κερδίσει την εμπιστοσύνη σου αλλά έκανα λάθος!» λέει απογοητευμένα.

Δεν απάντησα απλά κοίταξα το ταβάνι. Λίγο μετά άκουσα την πόρτα να κλείνει. Έχωσα το πρόσωπό μου στις χούφτες μου και ξεφύσησα. Ένα μπράβο στον μαλάκα Χάρρυ! Μα καλά... τι με είχε πιάσει; Περίοδο έχω; Όχι τι λέω... κάτι πάει λάθος με εμένα... και τέλος πάντων που είναι ο Ζοζέφ.

(ΟΡΙΣΤΕ ΑΓΑΠΕΣ. ΝΑ ΥΠΕΝΘΥΜΗΣΩ ΠΩΣ ΠΑΡΤ ΘΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΚΆΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ Ή ΚΥΡΙΑΚΉ, ΑΝΑΛΌΓΩΣ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΟΥ. ΕΛ΄ΠΙΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ. ΑΥΤΑ ΑΠΌ ΜΈΝΑ. ΚΑΛΉΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΚΑΛΉ ΣΧΟΛΙΚΉ ΧΡΟΝΙΑ. ΛΟΒ ΓΙΟΥ<3)