[Κεφάλαιο 23ο]
«Γιατί δεν μι...»
Δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει όταν τα χείλια μου κόλλησαν με τα δικά της. Στην αρχή δεν αντέδρασε, λογικά δεν το περίμενε, όμως σύντομα τα χέρια της τυλίχτηκαν γύρω από τον λαιμό μου. Εγώ την έπιασα από τα μπούτια και την ανέβασα πάνω σε μια συρταριέρα αφού πετάξω κάτω ότι στο διάολο είχε πάνω. Εκείνη να γελάει μέσα από το φιλί μας και είναι ένας από τους πιο γλυκούς ήχους που έχω ακούσει.
Τα πόδια της τυλίγονται γύρω μου και η γλώσσα μου εισχωρεί μέσα στο στόμα της για να αρχίσει ένα παιχνίδι με την δικιά της. Τα χέρια της τραβάνε μερικές τούφες μου και εγώ αναστενάζω ελαφρά. Κολλάω τα σώματά μας και τρίβω το όργανό μου πάνω στο δικό της κάτι που την κάνει να φωνάξει το όνομά μου. Βγάζει τα χείλια της από τα δικά μου για να μου βγάλει την μπλούζα και εγώ κάνω το ίδιο. Παρατηρεί για λίγο τα τατουάζ μου, τα οποία τα έκανα όλα μετά το θάνατο της Φαμπιάνας και τα χαϊδεύει αισθησιακά. Ξανά κολλάω τα χείλια μας και μόλις μου ξεκουμπώνει το παντελόνι ακούγεται το κουδούνι της πόρτας.
«Γαμώτο!» φωνάζουμε και οι δυο μαζί.
«Πάω να ανοίξω. Ντύσου!» της λέω ενώ πηγαίνω προς την πόρτα.
«Χάρρυ!» λέει με χαρά το Τζέρεμι μόλις ανοίξω την πόρτα, όμως βλέπει πως δεν είμαι μόνος μου.
«Μάλλον κάτι διέκοψα συγ...»
«Όχι!» λέω γρήγορα.
«Ναι σίγουρα...» λέει σταυρώνοντας τα χέρια του και χαμογελώντας ειρωνικά. Γυρίζω να δω την Άννα η οποία φοράει την μπλούζα μου. Κουνάω πέρα-δώθε το κεφάλι μου χαμογελώντας.
«Τι; Ήταν και οι δυο μαύρες...» λέει κάνοντας puppy face. Εντάξει με σκότωσε...
«Καλά συγχωρεμένη.» λέω γελώντας.
«Καλύτερα να πηγαίνω.» λέει ο Τζέρεμι.
«Όχι ρε, άστο τώρα το χάλασες.» τον κοροϊδεύω.
«Έλα να κάτσουμε.» συνεχίζω και πηγαίνω προς τον καναπέ.
«Τι έγινε;» τον ρωτάω.
«Η Βικτώρια...»
«Τι έπαθε; Τι έγινε;» ρωτάω ανήσυχα.
Δεν θα αντέξω να μου πει και αυτός πως τσακώθηκαν και την χτύπησε... βασικά τι λέω... για τον Τζέρεμι μιλάμε... εδώ δεν μπορεί να βρίσει καλά-καλά όχι να χτυπήσει και μάλιστα την Βικτώρια που την λατρεύει.
«Ηρέμησε, δεν έγινε τίποτα.» χαμογελάει.
«Τότε;»
«Ξέρεις τι μου είπε πριν λίγο;»
«Όχι γι' αυτό λέγε χριστιανέ μου!»
«Είναι έγκυος Χάρρυ!» λέει κατενθουσιασμένος. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα.
«Έγκυος; Από ποιον;» λέω παιχνιδιάρικα.
«Από τον ψιλικατζή στην γωνία.» λέει ειρωνικά.
«Αα την...»
«Σκάσε ρε! Από εμένα!»
«Μπράβο ρε παιδιά! Με το καλό!» λέω και τον παίρνω μια αγκαλιά.
«Σε ευχαριστούμε!» λέει και ανταποδίδει.
«Οι άλλοι το ξέρουν;»
«Όχι, αύριο μάλλον που θα βγούμε. Μην πεις τίποτα μαλάκα Χάρρυ σε έσφαξα.» λέει γελώντας.
«Χαχα καλά!» απαντώ και τον ακουμπάω ελαφρά στο ώμο.
(ΟΡΊΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕ ΛΟΙΠΌΝ. ΣΥΓΓΝΏΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΒΑΛΑ ΕΧΤΈΣ ΑΛΛΆ ΠΉΓΑ ΓΙΑ ΜΠΆΝΙΟ ΚΑΙ ΓΎΡΙΣΑ ΑΡΓΆ ΚΑΙ ΉΜΟΥΝ ΚΑΙ ΚΟΥΡΑΣΜΈΝΗ. ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ. ΚΆΝΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΣ ΌΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΒΑΡΙΈΣΤΕ ΑΦΉΣΤΕ ΚΑΙ ΈΝΑ ΣΧΌΛΙΟ. ΛΟΒ ΓΙΟΥ ΤΑ ΛΈΜΕ<3)
BẠN ĐANG ĐỌC
Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!
Fanfiction«Όσο υπάρχουν μυστικά είναι αδύνατο να υπάρξει και εμπιστοσύνη. Όμως... Ισως τελικά ειναι καλύτερα καποια πράγματα να μην μαθαίνονται ποτε...!»
