Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 10ο~

[Κεφάλαιο 10ο]

Επιτέλους ήρθε η Παρασκευή και μετά θα ξεκουραστώ. Ακόμα να επανέλθω πλήρως από το χθεσινό σοκ. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως έφυγα κάπως απότομα χθες και παράτησα την Φαμπ... Άννα στα κρύα του λουτρού. Θα της μιλήσω σήμερα στην σχολή. Αφού σηκωθώ από το κρεβάτι, κάνω ένα γρήγορο μπάνιο, ετοιμάζομαι και φεύγω. Τα μαλλιά μου είναι λίγο νωπά ακόμα, αλλά υγεία. Καθώς προχωράω βλέπω μπροστά μου την Άννα. Περπατάω πιο γρήγορα και φτάνω δίπλα της.

«Καλημέρα.» λέει αδιάφορα χωρίς να με κοιτάξει.

«Συγγνώμη που έφυγα έτσι...»

«Δεν πειράζει.» λέει απότομα. Εντάξει, την πείραξε πολύ, το καταλάβαμε.

«Κοίτα, δεν θέλω να τσακωθούμε και...»

«Τότε πες μου γιατί έφυγες έτσι;» γυρίζει να με κοιτάξει και σταματάει να περπατάει.

«Απλά να... εμ...»

Απλά ξεφυσάει και κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε και ξεκινάει να φύγει. Την πιάνω από το μπράτσο της και την φέρνω κοντά μου. Βρισκόμαστε σε απόσταση αναπνοής. Νιώθω την ανάσα της να χτυπάει τα χείλια μου και ανατριχιάζω.

«Απλά πίσω από το όνομα ''Φαμπιάνα'' κρύβεται μια μεγάλη ιστορία που... δεν είμαι έτοιμος να πω.» λέω και γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι ώστε να αποφύγω τα μάτια της. Εκείνη πιάνει το πιγούνι μου και γυρνάει το πρόσωπό μου ώστε να την κοιτάω.

«Καταλαβαίνω...» απαντά και κουνάει καταφατικά το κεφάλι της.

Μένουμε έτσι για λίγο, το βλέμμα μου καρφωμένο στο δικό της, το χέρι μου στο μπράτσο της, το χέρι της στο πιγούνι μου και οι ανάσες μας να χτυπάνε μεταξύ τους. Απομακρύνομαι πρώτος και συνεχίζω για την σχολή. Βρίσκω τα παιδιά να κάθονται σε ένα παγκάκι και τους λέω όλα όσα έχουν γίνει από χτες μέχρι σήμερα το πρωί. Όλοι έχουν την ίδια σοκαρισμένη αντίδραση που είχα και εγώ. Τα μάτια της Μπεατρίξ βουρκώνουν, όμως δεν κλαίει. Ίσως δεν θέλει μπροστά μας... δεν την θυμάμαι να κλαίει. Ούτε στην κηδεία, ποτέ δεν έκλαψε μπροστά μου, γιατί ήθελε να είναι δυνατή δίπλα μου, όμως από ότι μάθαινα από τον Ζοζέφ, όταν βρισκόταν στο σπίτι τους και όποτε νόμιζε πως ήταν μόνη και δεν την έβλεπε κανείς, έκλαιγε χωρίς σταματημό και για πολύ ώρα.

«Μας κάνει πλάκα ο Θεός έτσι;» ρώτησε ο Τζέιμς κουνώντας πέρα δώθε το κεφάλι του.

«Μακάρι να ήταν πλάκα...» απαντάω ειλικρινά.

«Πάντως... από Φαμπιάνα σε Φαμπιάνα πας. Είναι... τραγικό!» λέει ο Τάιλερ.

«Ναι... τέλος πάντων. Απλά εκτιμώ το γεγονός πως δεν μου ζήτησε να της εξηγήσω ή να της πω την ιστορία, γιατί δεν νομίζω να άντεχα.»

«Θα περιμένω μέχρι να είσαι έτοιμος.»

Ακούω την φωνή της Άννας από πίσω μου. Γυρίζω και την βλέπω να μου χαμογελάει συμπονετικά καθώς μας προσπερνάει και κατευθύνεται προς τα μέσα. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και σχηματίζω ένα πλάγιο χαμόγελο. Όλοι με κοιτάνε ερωτηματικά... δεν δίνω σημασία και προχωράω προς την τάξη μου.

Οι ώρες περνάνε γρήγορα και έρχεται το σχόλασμα. Κανονίσαμε με τα παιδιά να βγούμε και μου είπαν να ενημερώσω και τον Λουκ. Θα τον έπαιρνα τηλέφωνο αργότερα. Έφτασα στο σπίτι και ξάπλωσα τον καναπέ. Μόλις πήγα να κλείσω τα μάτια μου άκουσα την πόρτα. Γαμώ το κέρατό μου, ποιος να είναι; Σηκώθηκα αργά και πήγα προς την πόρτα και μόλις την άνοιξα είδα τον Λουκ μπροστά μου με δάκρυα στα μάτια. Με πείρε αγκαλιά κι τον πήγα στο σαλόνι. Καθίσαμε και τον άφησα να ξεσπάσει.

«Τι έγινε;» τον ρώτησα μόλις είχε ηρεμίσει.

«Θυμάσαι αυτήν που σου είχα πει πως μου άρεσε;» λέει και ρουφάει την μύτη του.

«Ναι, τι έκανε;»

«Με χρησιμοποίησε! Έκανε σεξ μαζί μου για ένα στοίχημα. Ήταν... ήταν η πρώτη μου φορά Χάρρυ.» είπε και άρχισε να κλαίει.

Δεν το πιστεύω δηλαδή... είμαι πια σίγουρος... ο Θεός με εκδικείται! Δεν εξηγείται αλλιώς! Πως θα συμβουλέψω τον Λουκ για κάτι τέτοιο, όταν και εγώ έχω κάνει το ίδιο; Πολύ ωραία... εξαίσια... καταπληκτικά... και η μέρα δεν μπορούσε να συνεχίσει καλύτερα!

(ΞΑΝΆ ΈΚΑΝΑ ΔΙΠΛΌ UPDAT! ΕΊΝΑΙ ΜΕΡΙΚΆ ΑΠΌ ΤΑ ΠΑΡΤ ΠΟΥ ΈΧΩ ΕΊΔΗ ΈΤΟΙΜΑ, ΆΡΑ ΒΆΖΩ ΔΥΟ-ΔΥΟ. ΠΕΡΙΣΣΌΤΕΡΟ ΥΛΙΚΌ ΓΙΑ ΕΣΑΣ!;) ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΑΝ. ΤΙ ΘΑ ΚΆΝΕΙ ΤΏΡΑ Ο ΧΆΡΡΥ ΜΕ ΤΟΝ ΛΟΥΚ ΌΤΑΝ ΈΧΕΙ ΖΉΣΕΙ ΤΑ ΊΔΙΑ ΑΛΛΆ ΑΝΤΊΣΤΡΟΦΑ;; ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ ΤΑ ΛΕΜΕ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΕΞΕΛΊΞΕΙΣ!<3)