Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 22ο~

[Κεφάλαιο 22ο]

(AKOΎΣΤΕ ΤΟ ΤΡΑΓΟΎΔΙ ΔΊΠΛΑ ΌΣΟΙ ΜΠΟΡΕΊΤΕ!)

Την κοιτάω στα μάτια της, που τώρα είναι γεμάτα δάκρυα. Δεν καταλαβαίνω γιατί κλαίει, άλλωστε όλα όσα έγιναν ήταν προσχεδιασμένα. Σηκώνω αργά τα χέρια μου και εκείνη κάνει ένα βήμα μπροστά, ενώ εγώ κάνω ένα βήμα πίσω. Κλείνει την πόρτα με το πόδι της και κατεβάζει αργά-αργά το όπλο της. Το πετάει στο πάτωμα και ορμάει πάνω μου παίρνοντας με αγκαλιά και ακουμπώντας το κεφάλι της στο στήθος μου.  Μπορώ να πω ότι δεν το περίμενα, γι' αυτό και δεν ανταπέδωσα την αγκαλιά. Απλά έκλεισα τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα ανακούφισης.

«Χάρρυ...» σηκώνει το κεφάλι της να με κοιτάξει.

«Μμμμ...» μουρμουρίζω.

«Πες κάτι, οτιδήποτε...» λέει χαμηλόφωνα.

«Είναι και αυτό μέρος του σχεδίου;» είναι το μόνο που καταφέρνω να πω. Μακάρι να πει όχι!

«Όχι Χάρρυ δεν είναι...» να την πιστέψω;

«Γιατί να σε πιστέψω εε; Όλα όσα μου έλεγες ήταν ψέματα, ενώ εγώ σου ανοίχτηκα πραγματικά. Οπότε πες μου... γιατί να σε πιστέψω τώρα;» απομακρύνομαι από κοντά της.

«Γαμώτο σου Χάρρυ! Έχεις δίκιο όμως άκουσέ με για λίγο γαμώ!»

«ΝΑ ΑΚΟΎΣΩ ΤΙ ΕΕ;; ΚΙ ΆΛΛΑ ΨΈΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΚΟΛΛΉΣΟΥΝ ΧΕΙΡΌΤΕΡΑ ΜΑΖΊ ΣΟΥ;» φωνάζω και την κολλάω στο τοίχο. Το ένα μου χέρι βρίσκεται πάνω από τον ώμο της, ώστε να την εγκλωβίσω, να μην μπορεί να φύγει και το κεφάλι μου είναι σκυφτό μπροστά της.

«ΧΆΡΡΥ! ΑΚΟΥΜΕ ΛΊΓΟ ΓΑΜΏ ΤΟ ΦΕΛΈΚΙ ΜΟΥ! ΚΑΙ ΕΜΈΝΑ ΜΟΥ ΑΡΈΣΕΙΣ, ΓΙ' ΑΥΤΌ ΔΕΝ ΣΕ ΕΧΩ ΣΚΟΤΏΣΕΙ ΑΚΌΜΑ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ!» φωνάζει και εκείνη.

«Πες μου ένα γαμημένο λόγο για να σε πιστέψω! Έναν και θα το κάνω!» μιλάω επιθετικά και σιγανά.

«Δεν... δεν ξέρω... στο ορκίζομαι Χάρρυ. Όπως σου είπα θα σε είχα είδη σκοτώσει αν δεν... δεν ένιωθα όπως νιώθω για σένα... δεν ξέρω τι με τράβηξε πάνω σου, γιατί έχω κολλήσει μαζί σου και δεν μπορώ να σε βγάλω από το κεφάλι μου, όμως ξέρω τι νιώθω και δεν είναι αυτά που νιώθει ένας δολοφόνος για το θύμα του. Είμαι ερωτευμένη μαζί σου Χάρρυ. Άλλωστε... τι θα κέρδιζα αν στο έλεγα εε; Τίποτα... απλά θα έμπλεκε περισσότερο τα πράγματα, όπως θα μπλεχτούν τώρα, αλλά βαρέθηκα να το κρύβω και βαρέθηκα να είμαι μακριά σου. Βαρέθηκα να το αρνούμαι γι' αυτό και στο δηλώνω... ΕΊΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΗ ΜΑΖΊ ΣΟΥ!» φωνάζει στο τέλος.

Δεν ξέρω αν πρέπει να την πιστέψω. Θέλω τόσο πολύ, αλλά δεν ξέρω. Ίσως είναι και αυτό στο σχέδιο, όμως... έχει ένα δίκιο σε όσα λέει. Σηκώνω το κεφάλι μου να την κοιτάξω και τα μάτια της είναι γεμάτα δάκρυα, καθώς όλη η μάσκαρα της βρίσκεται στα μάγουλά της. Μέσα τους όμως διακρίνω την ειλικρίνειά της και το πόσο πολύ θέλει να την πιστέψω.

«Δεν θα πεις κάτι;» ακούω την αδύναμη φωνή της να λέει.