Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 31ο~

[Κεφάλαιο 31ο]

Μετά από μερικά λεπτά ακούω την πόρτα. Σε παρακαλώ καλέ μου Θεούλη ας είναι ο Ζοζέφ! Σηκώνομαι αργά από τον καναπέ και ανοίγω την πόρτα. Το χαμόγελο του Ζοζέφ εξαφανίζεται μόλις με βλέπει. Μα καλά, τόσο χάλια δείχνω; Του κάνω νόημα να κάτσει στον καναπέ και υπακούει. Καλό παιδί! Αφού καθίσουμε με κοιτάει περιμένοντας να του πω τι έγινε.

«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι.» λέω με την βραχνή φωνή μου να σπάει την ησυχία.

«Ακούω...»

«Πιστεύεις πως προχώρησα παρακάτω πολύ γρήγορα;»

«Εεε; Φυσικά και όχι, ποιος λέει αυτές τις βλακείες;» με κοιτάει απορημένος.

«Κανείς απλά... τέλος πάντων.» δεν θα του έλεγα για το όνειρο.

«Χάρρυ, φυσικά και δεν είναι γρήγορα. Έχει περάσει ένας χρόνος και κάτι από τότε που έφυγε η Φαμπιάνα και τώρα επιτέλους κατάφερες να βρεις μια κοπέλα. Δεν νομίζω πως είναι γρήγορα. Αν θες την γνώμη μου, πιστεύω πως ακόμα σκέφτεσαι την Φαμπιάνα και τα συγκρίνεις όλα σχεδόν μαζί της, άρα δεν έχεις προχωρήσει πλήρως.» λέει φιλικά και με χτυπάει απαλά στην πλάτη.

«Ναι... έχεις δίκιο, αλλά προσπαθώ και...»

«Και...» μου έκανε νόημα με το χέρι του να συνεχίσω.

«Και τα έκανα σκατά γι' άλλη μου φορά.» παραδέχομαι.

«Τι έκανες πάλι;»

Ξεκίνησα να του λέω από την αρχή τι έγινε. Από το όνειρο με την Φαμπιάνα, τον τρόπο που φέρθηκα στην Άννα όταν ήρθε και τον τσακωμό μας. Μόλις τελειώσω εκείνος κουνάει πέρα-δώθε το κεφάλι του ξεφυσώντας. Μετά από μερικά λεπτά σηκώνει το κεφάλι του, το οποίο τόση ώρα κοίταζε το πάτωμα και με καρφώνει με τα μάτια του. Τώρα πρόσεξα πόσο μπλε ήταν. Σαν... της θάλασσας το βράδυ... ελπίζω αυτό να μην σήμαινε πως είχε θυμώσει μαζί μου, γιατί δεν θα άντεχα και κάποιον άλλο θυμωμένο μαζί μου. Μου φτάνει και μου περισσεύει η Άννα...

«Πήγαινε να της μιλήσεις και να της εξηγήσεις. Είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις αν δεν θες να την χάσεις.»

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και έφυγα γρήγορα από το σπίτι. Ευτυχώς μένει δίπλα, άρα δεν θα έχανα χρόνο από το περπάτημα. Χτύπησα αμέσως την πόρτα και μου άνοιξε ο Λουκ. Με χαιρέτησε και μου είπε πως κατάλαβε πως κάτι έγινε με εμένα και την αδελφή του, γιατί μόλις γύρισε κλείστηκε στο δωμάτιό της και δεν βγήκε από εκεί. Του χαμογέλασα πλάγια για να του δείξω πως κατάλαβα και πήγα στο δωμάτιό της. Άνοιξα αργά την πόρτα και την βρήκα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της με κλειστά τα μάτια της. Ίσως να κοιμάται...

«Λουκ φύγε!» ίσως πάλι και όχι.

«Δεν είμαι ο Λουκ.» είπα απαλά. Εκείνη σηκώθηκα και κάθισε οκλαδόν στο κρεβάτι της σκουπίζοντας τα μάτια και τα μάγουλά της. Έκλαιγε...

«Τι θες εσύ εδώ;» είπε άψυχα.

«Ήρθα για να μιλούσε και να σου εξηγήσω γιατί συμπεριφέρθηκα έτσι απαίσια.» είπα και κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι. Της είπα και εκείνης για το όνειρο που είδα και με αναστάτωσε έτσι.

«Κατάλαβα...»

«Συγγνώμη, δεν είχα σκοπό να σου συμπεριφερθώ έτσι σαν κόπανος.» της έπιασα το χέρι.

«Και αυτό με τον Μπεν γιατί το είπες;» με κοίταξε στα μάτια.

«Γιατί φοβάμαι πως από στιγμή σε στιγμή θα με...»

«Δεν πρόκειται να το κάνω αυτό Χάρρυ, δεν μπορώ!» με διακόπτει. «Θα βρούμε μια λύση ώστε να ξεφύγουμε και οι δυο μαζί από αυτό εντάξει;» συνέχισε γλυκά.

«Εντάξει... ξέρεις, το ίδιο μου είπαν και τα παιδιά σήμερα. Πως όλοι μαζί μπορούμε να βρούμε μια λύση.»

«Θα τα καταφέρουμε.»

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και πήγα να φύγω, όμως με τράβηξε κοντά της. Μου έκανε νόημα να ξαπλώσω δίπλα της και αυτό έκανα. Ξεντύθηκα μένοντας μόνο με το μποξεράκι μου. Την είδα που με κοίταζε από πάνω μέχρι κάτω, δαγκώνοντας το κάτω χείλος της και απλά χαμογέλασα πονηρά. Ξάπλωσα και την πήρα αγκαλιά, με την πλάτη της να ακουμπάει το γυμνό στήθος μου. Μέσα σε μόνο μερικά λεπτά είχα είδη αποκοιμηθεί...

(ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ VOTE ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ COMMENT ΣΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ  ΛΟΒ ΓΙΟΥ<3)