[Κεφάλαιο 34ο]
Σήμερα το πρωί ξύπνησα με ένα τεράστιο πονοκέφαλο. Όταν γύρισα σπίτι χτες κόντεψα να τα διαλύσω όλα. Μπήκα μέσα και έσπασα ότι είχα σε βάζο, καθώς και μερικά πιάτα. Μετά ήπια κιόλας ένα ή δυο μπουκάλια ουίσκι και ήρθε και έδεσε... με νευρίασε τόσο η Άννα και με έκανε να σκεφτώ. Κάτι έχει γίνει, κάτι που δεν ξέρω και πρέπει με κάποιο πούστη τρόπο να μάθω. Η ώρα είναι έντεκα και πέντε ημέρα Σάββατο. Καλύτερα να πάω στο τάφο της Φαμπιάνας. Έχω κάμποσο καιρό να πάω...
Αφού ετοιμαστώ παίρνω τα κλειδιά, το κινητό μου και ξεκινάω για το νεκροταφείο. Μέσα σε μερικά λεπτά έχω φτάσει. Παίρνω κλασσικά ένα μπουκέτο με άσπρα τριαντάφυλλα και αντικαθιστώ τα παλιά. Ξεκινάω να της λέω όλα όσα έχουν γίνει από την τελευταία φορά που την επισκέφτηκα. Λίγο μετά ακούω το κινητό μου να χτυπάει. Έχω μήνυμα από... την Άννα. Μάλιστα...
"Θέλω να μιλήσουμε..." φυσικά χωρίς καρδούλα, μάλιστα.
"Εγώ δεν θέλω...!" ας γίνω λίγο κακός, της αξίζει.
"Σε παρακαλώ Χάρρυ... πρέπει να μάθεις κάτι που δεν ξέρεις!"
"Και άλλα μυστικά; Υπέροχα!" τι άλλο θα μάθω πάλι;
"Που είσαι να έρθω; <3" μπα έβαλε καρδούλα; Δεν θα της κάνω την χάρη όμως.
"Στο νεκροταφείο."
"Έρχομαι."
"Οκ."
Μέσα σε μερικά λεπτά την ακούω που στέκεται από πίσω μου, όμως δεν γυρίζω να την κοιτάξω. Είμαι ακόμα θυμωμένος από την χθεσινή συμπεριφορά της. Μάλλον, όχι θυμωμένος... πληγωμένος. Κάθεται οκλαδόν δίπλα μου και κοιτάζει τον τάφο. Ξεφυσάει, όμως κανείς από τους δυο δεν μιλάει. Γυρίζει το κεφάλι της προς το μέρος μου και με παρατηρεί, αλλά δεν την κοιτάζω. Δεν πρόκειται να της μιλήσω αν δεν το κάνει εκείνη. Άλλωστε, εγώ δεν έχω κάνει κάτι ή έχω κρύψει κάτι όπως εκείνη.
«Χάρρυ...» δεν απαντάω. «Μίλησέ μου...» παρακαλεί.
«Δεν φαντάζεσαι πόσο πληγωμένος είμαι από την χθεσινή σου συμπεριφορά, αλλά και γενικά από όλη την στάση σου τον τελευταίο καιρό.» συνεχίζω να μην την κοιτάω.
«Γι' αυτό ακριβώς θέλω να μιλήσουμε.»
«Μίλα...»
«Όχι εδώ...» λέει ψιθυριστά.
«Γιατί όχι;» γυρίζω να την κοιτάξω παραξενευμένος.
«Θα σου τα εξηγήσω όλα όταν πάμε σπίτι, εμπιστεύσου με.»
Μου πιάνει απαλά το χέρι και με καρφώνει με το βλέμμα της. Γαμώτο! Δεν μπορώ να αντισταθώ με τίποτα σε αυτά τα μάτια της. Ξεφυσάω και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου. Σηκωνόμαστε, αφού χαιρετήσω την Φαμπ και ξεκινάμε για το σπίτι μου.
ESTÁS LEYENDO
Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!
Fanfic«Όσο υπάρχουν μυστικά είναι αδύνατο να υπάρξει και εμπιστοσύνη. Όμως... Ισως τελικά ειναι καλύτερα καποια πράγματα να μην μαθαίνονται ποτε...!»
