Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 26ο~

[Κεφάλαιο 26ο]

Είμαι καθισμένος στον καναπέ και βλέπω τηλεόραση. Με βοηθάει στο να μην σκέφτομαι, γιατί απλά δεν θέλω να σκέφτομαι. Αποφάσισα πως θα αφήσω την καρδιά μου να πράξη και όχι την λογική μου. Είμαι πολύ σίγουρος πως θα το μετανιώσω, αλλά υγεία. Τόσα έχω περάσει... όποιες και να είναι οι συνέπειες μπορώ να τις αντέξω.

Η ώρα είναι είδη εννιά και η Άννα δεν έχει φανεί ακόμα. Ελπίζω να μην πήγε τίποτα στραβά με τον Μπεν. Ακόμα έχω κάποιες μικρές επιφυλάξεις για το αν πρέπει να πιστέψω όσα μου είπε χτες που ήρθε κλαίγοντας ως το σπίτι μου, αλλά κάτι μέσα στα μάτια της μου έλεγε πως ήταν ειλικρινής. Ή απλά το μυαλό μου έτσι θέλει να πιστεύει...

Το κουδούνι της πόρτας χτυπάει και με τραντάζει από την θέση μου καθώς με διακόπτει από τις σκέψεις μου. Ήθελα να ήξερα τι ανοίγω τηλεόραση; Αφού κάθε φορά το ίδιο κάνω, χάνομαι μέσα στις σκέψεις μου. Απλά κουνάω πέρα-δώθε το κεφάλι μου και σηκώνομαι να ανοίξω την πόρτα. Βλέπω την Άννα με μια... απερίγραπτη έκφραση στο πρόσωπό της να με χαιρετά. Κάνω στην άκρη και πηγαίνουμε να καθίσουμε στο σαλόνι. Πρώτος παίρνω εγώ τον λόγο.

«Όλα καλά με τον Μπεν;»

«Ναι, μια χαρά... δεν... δεν του είπα όλη την αλήθεια.»

«Δηλαδή;»

«Δηλαδή... του έκρυψα όλα όσα έγιναν χτες και του είπα πως απλά κέρδισα την εμπιστοσύνη σου μετά το γεγονός με την μαχαιριά και πως υποσχέθηκες να με προστατεύεις.» κοιτάει τα μάτια μου.

«Αα μάλιστα. Γιατί όμως;»

«Γιατί... δεν ξέρω. Δεν ήθελα να του το πω. Βασικά... θέλω να κερδίσω χρόνο και... και να σε χαρώ πριν... ξέρεις...» λέει ενώ παίζει νευρικά με τα χέρια της.

«Ναι... ξέρω...» απαντάω και για μερικά λεπτά υπάρχει μια άβολη σιωπή.

«Χάρρυ...» λέει σχεδόν ψιθυριστά. Ο τρόπος που λέει το όνομά μου με κάνει να ανατριχιάσω ολόκληρο.

«Ναι...» σηκώνω το κεφάλι μου να την κοιτάξω.

«Εεμ.. σκεφτόμουν... να... χτες... ξέρεις... βασικά, εμείς τι έχουμε; Τι είμαστε; Είμαστε κάτι;» αυτή η κοπέλα πρέπει να διαβάζει τις σκέψεις μου δεν παίζει...

«Και εγώ τα σκεφτόμουν αυτά. Δεν ξέρω... εσύ θες να έχουμε ή να είμαστε κάτι;» ρωτάω χαμηλόφωνα. Δεν μιλάει για λίγο, όταν παίρνει μια βαθιά ανάσα.

«Αν θες την αλήθεια... ναι θέλω αλλά αν δεν θες εσύ εγώ...»

Δεν την άφησα να ολοκληρώσει αφού ένωσα τα χείλια μας. Άκουσα όσα ήθελα να ακούσω. Εκείνη αμέσως ανταποδίδει και τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου, ενώ εγώ την ξαπλώνω στον καναπέ. Το ένα μου χέρι έχει σηκώσει ελαφρά την μπλούζα της και χαϊδεύει την κοιλιά της, καθώς το φιλί μας γίνεται πιο παθιασμένο, πιο άγριο. Θέλω τόσο πολύ να την κάνω δικιά μου, όμως μόλις πάω να της βγάλω την μπλούζα με σταματάει.

«Χάρρυ...» λέει ενώ απομακρύνεται από το φιλί μας.

«Ναι...» την κοιτάζω στα μάτια, ενώ εκείνη δαγκώνει το κάτω χείλος της. Γαμώτο, μην το κάνεις αυτό Άννα!

«Εεμ.. δεν.. δεν γίνεται να... ξέρεις... έχω... εμ... έχω τα γυναικολογικά μου.» λέει και κοκκινίζει.

Εγώ πετάγομαι όρθιος στα πόδια μου σαν να με χτύπησε κεραυνός. Αυτή την σκηνή... αυτό το έχω ξανά ζήσει με την Φαμπιάνα. Τότε στο Μπράντφορντ... περνάω το χέρι μου μέσα από τις μπούκλες μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα ώστε να καταπιώ τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να γεμίσουν τα μάτια μου. Η Άννα με κοιτούσε παραξενευμένη στην αρχή, όμως μετά το βλέμμα της έγινε συμπονετικό, σαν να κατάλαβε γιατί άλλαξα έτσι διάθεση.

«Χάρρυ είσαι...»

«Μια χαρά είμαι... πάω στην κουζίνα να πιω λίγο νερό. Πήγαινε πάνω να ξαπλώσεις και έρχομαι. Βάλε ότι θες από την ντουλάπα μου.» λέω γρήγορα ενώ την διακόπτω και πηγαίνω στην κουζίνα σαν τον σίφουνα.

(ΧΕΛΛΟ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΜΟΥ. ΞΈΡΩ ΠΩΣ ΤΏΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΊΑ ΔΕΝ ΑΝΕΒΆΖΩ ΠΟΛΎ ΣΥΧΝΆ ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΓΙΑΤΊ ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΑΜΑΤΉΣΩ. ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΝΑΖΟΥΝ ΑΡΚΕΤΆ ΑΤΟΜΑ, ΌΜΩΣ ΤΊΠΟΤΑ ΑΠΌ ΌΛΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΣΊΓΟΥΡΟ, ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΏ ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΕΝΗΜΕΡΏΣΩ. ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ. ΆΡΑΓΕ.... ΠΌΤΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΤΟΙΧΕΙΏΝΕΙ Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΜΠ; ΘΑ ΜΆΘΟΤΥΜΕ ΣΎΝΤΟΜΑ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ ΌΣΕΣ ΜΠΟΡΕΊΤΑΙ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ VOTE ΣΤΟ ΣΚΕΦΆΛΑΙΟ. ΤΑ ΛΈΜΕ. ΛΟΒ ΓΙΟΥ<3)