Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 21ο~

[Κεφάλαιο 21ο]

Νιώθω απλά χάλια... νιώθω σαν να έχω βυθιστεί σε ένα λάκκο που σιγά-σιγά βουλιάζει και με παίρνει μαζί του. Είμαι ένα κινούμενο ράκος... κάνω τελείως μηχανικές κινήσεις. Δυο μέρες τώρα το μόνο που κάνω είναι σχολή-γυμναστήριο-σπίτι και έχω και τον Ζοζέφ με τα άλλα τα ρεμάλια να είναι στο σπίτι μου. Τους είπα τι έγινε και έπαθαν όλοι σοκ. Όλοι εκτός από τον Λουκ, που τα ήξερε. Είχε όλη την ώρα σκυμμένο το κεφάλι και δεν μου μιλούσε. Το μόνο που μου είπε είναι συγγνώμη και πως λυπάται.

Δεν έχω θυμώσει μαζί του... ούτε με την Άννα έχω θυμώσει. Πιο πολύ απογοητευμένος νιώθω με τον εαυτό μου. Το ένιωθα πως κάτι έκρυβε, ένα μυστικό κι όμως δεν άκουσα το υποσυνείδητο μου και συνέχισα να δένομαι μαζί της. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πότε άρχισε να μου αρέσει; Πως άρχισε να μου αρέσει; Και γιατί γαμώτο; Γιατί; Απφ... απ' ότι φαίνεται ο έρωτας δεν με θέλει καθόλου... δεν είναι το φόρτε μου.

Έχω να της μιλήσω από εκείνη την μέρα, από εκείνο το φιλί, από εκείνη την απαίσια μέρα αλήθειας. Μου λείπει... μακάρι να μπορούσα να φιλήσω τα χείλη της, να μπορούσα να την αγκαλιάσω, να μυρίσω το άρωμα βανίλιας που έχουν τα μαλλιά της κάθε φορά που την παίρνω αγκαλιά, να μύριζα το άρωμα μπισκότου που πάντα φοράει. Να δω τα υπέροχα πράσινα μάτια της που χάνεσαι μέσα τους και ταξιδεύεις σε τόπους μαγικούς και μακρινούς, πέρα από την απαίσια, βαρετή κι μονόχνοτη ρουτίνα της πραγματικότητας.

Ναι... είμαι ερωτευμένος μαζί της. Νιώθω βέβαια κάποιες ενοχές προς την Φαμπιάνα. Από τότε που έφυγε υποσχέθηκα σε εκείνη αλλά και στον εαυτό μου πως δεν θα αγαπήσω ή ερωτευτώ άλλη πέρα από εκείνη και τώρα αθέτησα την υπόσχεσή μου. Λένε πως το άτομο που θα ερωτευτείς, θα αγαπήσεις και θα δώσεις την ζωή σου για εκείνο δεν το επιλέγεις. Έρχεται μόνο του και ο έρωτας προς εκείνο σε χτυπά εκεί που δεν το περιμένεις. Γι' αυτό ποτέ δεν υπάρχει λάθος ή σωστό στον έρωτα.

Από τις σκέψεις μου με βγάζει το κουδούνι της πόρτας που ηχεί σε ολόκληρο το σπίτι στο οποίο, εδώ και μέρες, επικρατεί μια νεκρική σιγή. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και κατεβαίνω νωχελικά τις σκάλες. Ακουμπάω το κρύο χερούλι της πόρτας και το λυγίζω ελαφρά. Τραβάω αργά την πόρτα η οποία παύει να είναι εμπόδιο σε εμένα και στον άγνωστο που ήρθε να με βρει στις εφτά και μισή το απόγευμα.

«Χάρρυ...»

Δάκρυα κυλάνε από τα πανέμορφα μάτια της, καθώς λέει απαλά το όνομά μου το οποίο σαν μελωδία από τα χείλη της. Μου είχε λείψει η φωνή της. Δεν περίμενα να την δω είναι η αλήθεια... από την μια χαίρομαι, όμως ίσως ήρθε για να τελειώσει αυτό που άρχισε. Ίσως ήρθε το τέλος μου... και όταν μάλιστα σηκώνει το χέρι της και διακρίνω ένα μαύρο όπλο να στοχεύει την καρδιά μου, επιβεβαιώνω τον προηγούμενο φόβο μου...

(ΠΟΛΛΈΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΊΕΣ ΜΑΖΊ! ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ... ΆΡΑΓΕ ΤΙ ΘΑ ΓΊΝΕΙ;; ΘΑ ΤΟΝ ΠΥΡΟΒΟΛΉΣΕΙ Ή ΜΉΠΩΣ ΌΧΙ;; ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ ΝΑ ΠΑΤΑΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ ΑΠΑΡΑΙΤΉΤΩΣ ΚΑΙ ΚΑΛΌ ΘΑ ΉΤΑΝ ΝΑ ΑΦΉΝΕΤΕ ΚΑΝΈΝΑ ΣΧΌΛΙΟ. ΤΑ ΛΈΜΕ ΑΎΡΙΟ. ΣΑΣ ΑΓΑΠΏ<3)