~2 μήνες μετά~
Έχουν περάσει δυο μήνες από τότε που χώρισα με την Άννα και ο μοναδικός χώρος που μπορώ να την αντικρίζω είναι στην «δουλειά». Ναι... δουλεύουμε και οι δυο για τον Μπεν πλέον και είμαστε χώρια. Σπάνια μου ρίχνει έστω ένα βλέμμα και αυτό μόνο όταν με χρειάζεται για κάποια δουλειά ή για να μου δώσει οδηγίες για κάποια παραγγελία. Ο τόνος της πάντα επαγγελματικός που νιώθω λες και δουλεύω για το FBI. Ειλικρινά δεν το αντέχω άλλο όλο αυτό. Εκτός από το ότι σιχαίνομαι την κατάσταση που είμαι με την Άννα, μέσα σε δυο μήνες έχω σκοτώσει περισσότερους από δέκα ανθρώπους και αυτό γιατί δεν έχω επιλογή. Δεν μπορώ να φύγω από εδώ και αυτό είναι το χειρότερο, γιατί ξέρω πως όπου και αν πάω ο Μπεν θα με βρει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και θα καταλήξω νεκρός σε κανένα σοκάκι με τα μυαλά μου πεταμένα έξω.
[...]
Καθώς επιστρέφω σπίτι μου αργά το βράδυ, βλέπω τον Ζοζέφ να με περιμένει καθισμένος στα σκαλιά. Παραξενεύομαι με την εμφάνισή του, καθώς έχω προστάξει όλους τους φίλους μου να μείνουν μακριά μου για μερικούς μήνες, μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Όμως ποιον κοροϊδεύω; Εκτός του ότι μου λείπουν όλοι τους, μιλάμε για τον Ζοζέφ. Τον πιο ξεροκέφαλο άνθρωπο στον πλανήτη. Δεν πρόκειται ποτέ να κάνει ότι του πούνε που να τον πληρώσουμε! Ασυναίσθητα χαμογελάω πλάγια και προχωράω προς το σπίτι μου. Πετάγεται όρθιος σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα και αρχίζει να κατευθύνεται προς το μέρος μου. Ανταλλάσσουμε μια αγκαλιά και του κάνω νόημα να μπούμε στο σπίτι μου.
Ανοίγω την πόρτα και μπαίνουμε μέσα. Πριν την κλείσω, κοιτάζω τον δρόμο και όποιον περνάει και αφού σιγουρευτώ πως όλα είναι καλά κλείνω αργά την πόρτα. Έχω υιοθετήσει αυτή την συνήθεια από την προηγούμενη εβδομάδα που ένας τύπος όρμισε να με σκοτώσει. Ευτυχώς τον σκότωσε η Άννα πριν προλάβει να τραβήξει την σκανδάλη. Με εκείνη όπως ήταν αναμενόμενο, απλά ανταλλάξαμε μια ματιά και εκείνη μου κούνησε θετικά το κεφάλι της και έφυγε. Αναρωτιέμαι αν ακόμα νιώθει όλα όσα έλεγε για μένα; Δεν είμαι σίγουρος πλέον και το χειρότερο είναι πως εγώ νιώθω ακόμα παραπάνω... όλη αυτή η απόσταση μ' έχει κάνει να την ερωτευτώ και να τη θέλω ακόμα περισσότερο. Μου λείπει απίστευτα πολύ και δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να την έχω.
«Φίλε, που ταξιδεύεις;» ρωτάει ο Ζοζέφ καθώς με σκουντάει απαλά. Αποτραβιέμαι από τις σκέψεις μου και καταλαβαίνω πως έχω μείνει να κοιτάζω την πόρτα ακίνητος.
«Αα τίποτα. Κάθισε.» λέω απλά. Δεν έχω πει σε κανέναν για το ατυχές συμβάν και δεν σκοπεύω κιόλας. «Γιατί είσαι εδώ;» ρωτάω αμέσως μόλις καθίσουμε στο τραπέζι της κουζίνας αντικριστά.
«Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω Χάρρυ.» χαμογελάει θιγμένα και αρχίζω να γελάω μην μπορώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου.
«Πραγματικά μου έχετε λείψει όλοι... θα ερχόμουν να σας επισκεφτώ τον καθένα ξεχωριστά από αύριο...» λέω θλιμμένα.
«Ωχ! Τι σχεδιάζεις να κάνεις;» λέει αμέσως. Εκπλήσσομαι από το πόσο καλά με ξέρει αυτός ο άνθρωπος.
«Κάτι πολύ επικίνδυνο, αλλά δεν έχει σημασία.» ξεφυσάω. «Βαρέθηκα την όλη κατάσταση και δεν νομίζω πως έχω να χάσω και τίποτα.» ανασηκώνω τους ώμους μου.
«Έρχομαι μαζί σου ότι και αν είναι.» απαντάει αμέσως και γουρλώνω τα μάτια μου.
«Δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Σας απομάκρυνα ώστε να μην πληγωθεί κανείς από εσάς, δεν υπάρχει περίπτωση να σε πάρω μαζί μου βάζοντας και την δική σου ζωή σε κίνδυνο.» λέω γρήγορα.
«Γιατί ποιανού άλλου μπαίνει η ζωή του σε κίνδυνο;» με κοιτάζει εξεταστικά.
«Η δική μου... είναι τρελό αυτό που θα κάνω, αλλά δεν μου έχει μείνει άλλη επιλογή και όπως προ είπα δεν έχω τίποτα απολύτως να χάσω.»
«Πέρα από την ζωή σου;» φωνάζει λιγάκι. Τον κοιτάζω στα μάτια, όμως δεν απαντάω και το βλέμμα του αμέσως σκληραίνει. «Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να σε αφήσω να πας εκεί και να σκοτωθείς Χάρρυ.» φωνάζει.
«Δεν αποφασίζεις εσύ για το τι θα κάνω εγώ Ζοζέφ.» απαντάω ήρεμα.
«Δεν με νοιάζει τι λες εσύ και όσες ηλίθιες δικαιολογίες και αν χρησιμοποιήσεις εγώ δεν σε αφήνω! Βγάλε το από το μυαλό σου όπως το έβαλες τώρα αμέσως!» χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι κι τραντάζομαι λίγο.
«Ζοζέφ...» ξεφυσάω και βάζω το πρόσωπό μου ανάμεσα στις χούφτες μου.
«Τέλος Χάρρυ! Αν πας, έρχομαι!» επιμένει. Είναι να μην μουλαρώσει αυτός ο άνθρωπος. Πείσμα γαϊδάρου! Απλώς ξεφυσάω και τον κοιτάζω.
«Θέλεις να σκοτωθούμε και οι δύο έτσι;» γελάω πικρά και κάνει το ίδιο. «Το ξέρεις πως δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ αυτό η Μπεατρίξ σωστά;» ρωτάω και βάζουμε τα γέλια.
«Το ξέρω...» κουνάει θετικά το κεφάλι του χαμογελώντας θλιμμένα.
ΕΊΝΑΙ ΛΙΓΆΚΙ ΜΙΚΡΌ ΚΑΙ ΤΟ ΞΈΡΩ, ΑΠΛΆ ΣΤΟ ΕΠΌΜΕΝΟ ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΤΗΣ ΤΡΕΛΉΣ ΚΑΙ ΉΘΕΛΑ (ΕΚΤΌΣ ΑΠΌ ΤΟ ΝΑ ΧΤΊΣΩ ΑΓΩΝΊΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΒΆΛΩ ΣΕ ΣΚΈΨΕΙΣ) ΝΑ ΤΟ ΑΦΉΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΒΆΛΩ ΌΛΟ ΜΑΖΊ, ΏΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΣΠΆΣΩ ΣΕ ΔΎΟ ΚΕΦΆΛΑΙΑ. ΕΛΠΊΖΩ ΝΑ ΣΑΣ ΆΡΕΣΕ. ΜΗΝ ΞΕΧΝΆΤΕ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ VOTE ΣΤΑ ΚΕΦΆΛΑΙΑ, ΓΙΑΤΊ ΜΕ ΒΟΗΘΆΕΙ ΠΟΛΎ. ΤΑ ΛΈΜΕ ΣΎΝΤΟΜΑ ΠΑΙΔΆΚΙΑ. GOODBYE(!)
YOU ARE READING
Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!
Fanfiction«Όσο υπάρχουν μυστικά είναι αδύνατο να υπάρξει και εμπιστοσύνη. Όμως... Ισως τελικά ειναι καλύτερα καποια πράγματα να μην μαθαίνονται ποτε...!»
