Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 16ο~

[Κεφάλαιο 16ο]

Το επόμενο πρωί με ξύπνησε ο ήχος της πόρτας που βαρούσε και μάλιστα με δύναμη. Ποιος στον πούτσο είναι και χτυπάει έτσι; Τι θέλει; Και προπαντός, τι έγινε πρωί-πρωί γαμώ το φελέκι μου; Κατέβηκα κάτω γρήγορα και μόλις άνοιξα την πόρτα μια γροθιά βρέθηκε στο πρόσωπό μου. Τι στο διάολο; Έπεσε στο πάτωμα, όμως αμέσως συνήλθα. Σήκωσα το βλέμμα μου και είδα τον πατέρα της Άννας.

Είχε γκρίζα μαλλιά και μελαχρινά γένια. Ήταν ψηλός, με μαύρα μάτια και σοκολατένιο δέρμα. Τα ρούχα του ήταν σκισμένα και οι ρυτίδες ήταν εμφανείς στο πρόσωπο, στον λαιμό και στα χέρια του. Με ξανά πλησίασε και πήγε να με χτυπήσει, όμως του έπιασα το χέρι και τον κλώτσησα στην κοιλιά. Μα πως στο διάολο με βρήκε;

Anna’s pov

Όλο το βράδυ σκεφτόμουν τον Χάρρυ και όσα πέρασε. Το πρόσωπό του ήταν χαραγμένο στο μυαλό μου και δεν έλεγε να φύγει. Έτσι, είπα τον επισκεφτώ, άλλωστε πρέπει να ήταν εκεί ο… έπρεπε να είχε φτάσει. Αφού ετοιμάστηκα και ενημέρωσα τον Λουκ για το που θα πάω και ξεκίνησα για το σπίτι του Χάρρυ. Σε μερικά λεπτά ήμουν εκεί. Βρήκα την πόρτα του ανοιχτή και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει τόσο γρήγορα. Μακάρι να μην έχει πάθει κάτι; Μα τι λέω… τι με νοιάζει; Τέλος πάντων…

Μπαίνω μέσα και μπροστά στα μάτια μου βλέπω τον πατέρα μου να μαχαιρώνει στα πλευρά τον Χάρρυ. Η κραυγή πόνου που βγήκε από τα πανέμορφα κατακόκκινα χείλια του ήταν ένας από τους χειρότερους ήχους που έχω ακούσει ποτέ. Η καρδιά μου έσπασε σε χιλιάδες μικρά κομμάτια σαν γυαλί. Γιατί γαμώτο; Δεν έπρεπε να νιώσω έτσι! Με το ένα του χέρι έπιασε το πλευρό του και με το άλλο προσπαθούσε να στηριχτεί στο πάτωμα. Ο πατέρας μου πήγε από πάνω του όταν επιτέλους βρήκα την δύναμη να κουνηθώ και να μιλήσω.

«Τέρας! Τι του έκανες; Φύγε!»

Φώναξα όσο πιο πολύ μπορούσα με δάκρυα να τρέχουν στα μάτια μου. Δεν μίλησε απλά μου έκλεισε το μάτι και έφυγε. Εγώ έτρεξα κοντά στον Χάρρυ και τον πήρα στην αγκαλιά μου. Εκείνος προσπαθούσε με δυσκολία να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά. Το αίμα του βρισκόταν παντού πάνω μου… πήρα αμέσως τηλέφωνο ένα ασθενοφόρο που ήρθε μέσα σε λίγα λεπτά και μας πήγε στο νοσοκομείο. Καθώς τους έβλεπα να τον παίρνουν μακριά μου, οι παλμοί της καρδιάς μου αυξήθηκαν. Έπεσα στο πάτωμα και έβαλα τα κλάματα… ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω… αν και όλα πήγαιναν κατά γράμμα, εγώ ένιωθα ενοχές. Όχι, δεν πρέπει να νιώθω έτσι. Είναι μια δουλειά… τίποτα παραπάνω και έτσι πρέπει να παραμείνει!