Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 49ο~

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΊΗΣΗ: ΣΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ ΑΥΤΌ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΎΝΤΑΙ ΑΡΚΕΤΈΣ ΒΡΙΣΙΈΣ.

Από το πρωί που ξύπνησα, το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος... νομίζω πως από λεπτό σε λεπτό θα πεταχτώ έξω και θα αρχίσω να ουρλιάζω με σκοπώ να ξεσπάσω όλη αυτή την νευρικότητα που έχω μέσα μου από χτες. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν θα καταφέρουμε να φέρουμε εις πέρας το σχέδιο που καταστρώσαμε με τον Ζοζέφ χτες. Γαμώτο! Δεν μ' αρέσει να αγχώνομαι. Με πιάνει τρέμουλο και νευρικότητα... πρέπει να χαλαρώσω, αλλιώς θα τα γαμήσω όλα με την συμπεριφορά μου. Όμως, εδώ παίζεται κορόνα - γράμματα όχι μόνο η ζωή μου, αλλά κυρίως του Ζοζέφ. Δεν με νοιάζει αν θα πεθάνω εγώ, όσο με νοιάζει για τον κολλητό μου.

Μόλις καθίσω στον καναπέ, η πόρτα χτυπάει και μου κόβεται η ανάσα. «Χαλάρωσε Χάρρυ», ψιθυρίζει μια φωνούλα μέσα μου, η οποία να πάει να γαμηθεί! Είδη έχω πολλά στο κεφάλι μου, δεν χρειάζομαι και το υποσυνείδητό μου εκεί μέσα να παίρνει θέση σε ότι κάνω. Οπότε σκάσε φωνούλα... ανοίγω την πόρτα και βλέπω τον Ζοζέφ ντυμένο και μασκαρεμένο σ' έναν αλητάκο δρόμου, ηλικίας δεκαεπτά. Είναι πολύ καλή μεταμφίεση και νιώθω να χαλαρώνω λιγάκι. Τον βάζω γρήγορα μέσα και καθόμαστε στο σαλόνι. Μόλις αντικρίσει τα τέσσερα πιστόλια που βρίσκονται ακουμπισμένα στο τραπεζάκι, τα μάτια ανοίγουν διάπλατα και γελάω από μέσα μου.

«Μαλάκα Χάρρυ...» είναι το μόνο που λέει.

«Τι νόμιζες ρε βλάκα; Ότι θα πηγαίναμε στο στόμα του λύκου χωρίς προστασία;» χαμογελάω πονηρά.

«Ναι σωστό αυτό, απλά δεν έχω πιάσει όπλο στα χέρια από τότε που πήγαινα για κυνήγι με τον πατέρα μου, όταν ήμουν εφτά.» κάθεται στην πολυθρόνα απέναντί μου όσο εγώ καθαρίζω τα όπλα.

«Πήγαινες για κυνήγι;» ρωτάω έκπληκτος.

«Ναι, αλλά δεν μου άρεσε να σκοτώνω αθώα ζωάκια και σταμάτησα.» ανασηκώνει τους ώμους του και τον κοιτάζω κατάματα. «Αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορώ να σκοτώσω μερικά καθάρματα και αποβράσματα της κοινωνίας.» συνεχίζει αμέσως και κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου.

Η συζήτηση δεν συνεχίζεται, καθώς εγώ καθαρίζω τα όπλα και τα γεμίζω, ενώ ο Ζοζέφ βλέπει τηλεόραση προσπαθώντας να χαλαρώσει τον εαυτό του. Η ώρα φτάνει και σηκώνομαι όρθιος. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα που νομίζω πως θα φτάσει στο απέναντι σπίτι αν πεταχτεί έξω και δεν είμαστε καν κοντά. Δίνω δύο όπλα στον Ζοζέφ και τα βάζει στο δεξί του πόδι και μέσα στα γενετικά του όργανα. Εγώ βάζω το δικό μου στις δυο θέσεις που έχω πάνω στην ζώνη μου, δεξιά και αριστερά από τα πλευρά μου. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και ξεκινάμε να κατευθυνόμαστε προς την εξώπορτα.