Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 2ο~

[Κεφάλαιο 2ο]

Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που με άφησε… πια δεν μπορώ ούτε το όνομά της να λέω. Με πονάει, κάθε ανάμνησή μας με πονάει όλο και πιο πολύ. Τις πρώτες μέρες είχα πείσει τον εαυτό μου πως όλο αυτό που έγινε ήταν ένα όνειρο και πως θα ξυπνήσω. Πίστευα πως θα ανοίξω τα μάτια μου και θα την βρω δίπλα μου, να κοιμάται με αυτό το αγγελικό και γαλήνιο πρόσωπό της ακουμπισμένο στο στήθος μου και το χέρι μου να την αγκαλιάζει σφιχτά. Μετά όμως από μερικές μέρες και αφού έγινε η κηδεία της, ξύπνησα από το σοκ που ήμουν, έτσι τουλάχιστον είχαν πει οι γιατροί και κατάλαβα πως η Φαμπιάνα μου, δεν θα ξανά γυρίσει. Έχει χαθεί για τα καλά και δεν μπορεί να επιστρέψει όσο και αν το θέλω ή το θέλει.

Όλοι προσπάθησαν να με κάνουν τον Χάρρυ που ήμουν πριν… φύγει. Κανείς όμως δεν τα κατάφερε. Μετά από μερικούς μήνες τα παράτησαν. Μιλάμε στο τηλέφωνο, αλλά δεν βγαίνω πια. Είμαι συνέχεια σπίτι, στο κρεβάτι ή τον καναπέ μου και κοιτάζω τις φωτογραφίες μας. Μου είχε περάσει από το μυαλό να τις πετάξω ή να τις κάψω και σε μερικές το έκανα, αλλά τελικά κατάλαβα πως τις θέλω. Θέλω να την θυμάμαι… ήταν η πρώτη που αγάπησα και ερωτεύτηκα έτσι, παράφορα. Άλλωστε, δεν θα ήταν δίκαιο για εκείνη να την ξεχάσω… μαζί της ένιωσα πρωτόγνωρα συναισθήματα που δεν νομίζω να τα ξανά νιώσω για καμία άλλη, όχι ότι θέλω κιόλας. Ναι, της είχα υποσχεθεί πως θα προχωρήσω παρακάτω, όμως δεν είναι τόσο εύκολο όσο το είπα. Τα πάντα την θυμίζουν… όλα! 

Τώρα βρίσκομαι στο Λονδίνο και θα συνεχίσω εδώ τις σπουδές μου. Στο Μπράντφορντ είχα τόσες αναμνήσεις, όχι ότι εδώ δεν έχω, αλλά εκεί έμεινε έγκυος το παιδί μας, εκεί μάθαμε για  την λευχαιμία της, εκεί έγινε ο γάμος μας, εκεί πέθανε. Εκεί οι αναμνήσεις είναι πολύ πιο οδυνηρές, ενώ εδώ είχαμε πολλούς καυγάδες. Μακάρι βέβαια να ήμασταν εδώ και να τσακωνόμαστε όλη μέρα, παρά έτσι. Δεν ξέρω πότε θα το ξεπεράσω πλήρως, δεν νομίζω να τα καταφέρω ποτέ αλλά ένα είναι σίγουρο… δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ!