Ο Γείτονας 2: Kill me or Save me!

~Κεφάλαιο 44ο~

- πλευράς της Άννας -

Καθισμένη στο πάτωμα με τα πόδια στο στήθος μου κλαίω χωρίς σταματημό. Οι λυγμοί μου είναι αθόρυβοι, όμως αρκετοί και δεν μπορώ να σταματήσω, όχι πως θέλω κιόλας. Δεν έπρεπε να τον ρωτήσω. Εφόσον δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω την απάντηση, δεν έπρεπε να μπω στον κόπο να ρωτήσω. Πόσο ηλίθια είμαι; Σιγά μην μ' αγαπήσει τόσο όσο εκείνη. Εκείνη ήταν ξεχωριστεί ενώ εγώ δεν είμαι τίποτα. Βασικά είμαι μια πολύ καλή έμπορος ναρκωτικών και δολοφόνος. Εκείνη ήταν γλυκιά, όμορφη... εγώ δεν είμαι τίποτα απ' αυτά. Την έχω δει... εννοώ έχω παει κανά δυο φορές στον τάφο της και είναι πραγματικά υπέροχη. Σε σύγκριση με εκείνη παίρνω τρια με τέσσερα στα δέκα. Την ζηλεύω τόσο που μπόρεσε να κερδίσει και να κρατήσει έτσι την αγάπη του, ακόμα και αν δεν βρίσκεται πλέον στην ζωή. Δεν νομίζω να το καταφέρω αυτό εγώ και αυτό πονάω ακόμα περισσότερο..

Την στιγμή που είμαι έτοιμη να ξανά κλάψω δυο χέρια με σηκώνουν από το πάτωμα και με κλείνουν μέσα σε μια σφιχτή αγκαλιά. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μυρίζω το άρωμα του. Αμέσως καταλαβαίνω ποιος είναι και αποτραβιέμαι λιγάκι. Τα χέρια μου ακουμπούν το σκληρό στήθος του και σηκώνω αργά το κεφάλι μου. Το δεξί του χέρι ακουμπάει τα μαλλιά μου και τα χαϊδεύει απαλά. Πριν ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω με προλαβαίνει εκείνος κλείνοντας το με ένα γρήγορο φιλί. Τυλίγω αμέσως τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και τα δικά του οδηγούνται στην μέση μου. Με κολλάει πάνω του και αμέσως το φιλί γίνεται πιο παθιασμένο. Η γλώσσα του εισέρχεται μέσα στην στοματική μου κοιλότητα και χαϊδεύει απαλά την δική μου. Οι γλώσσες μας παίζουν το δικό τους παιχνίδι, η δικιά του καυτή σε σύγκριση με την δικιά μου κρύα ταιριάζουν απόλυτα. Είναι τόσο υπέροχο το φιλί μας... σαν να φτιάχτηκαν τα στόματα μας το ένα για το άλλο. Σαν να βρήκαμε το άλλο μας μισό.

Αποχωρίζεται για λιγάκι από το φιλί μας και με κοιτάζει. Ξέρω τι θέλει να ρωτήσει και κυρίως τι σκέφτεται. Κουνάω θετικά το κεφάλι μου, ενώ ακόμα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μου. Δεν μπορώ να πιστέψω πως παραλίγο να τον χάσω για μια δικιά μου χαζομάρα. Αυτά τα πράσινα μάτια του σε εγκλωβίζουν δίχως να σ' αφήνουν να φύγεις. Είναι τόσο όμορφα, αλλά και τόσο απόμακρα μερικές φορές. Κρύβουν μυστικά που φοβούνται να αποκαλύψουν ακόμα και στον πιο έμπιστο άνθρωπο τους. Θα μάθω τι κρύβουν όσο χρόνο και αν πάρει.

Προχωράμε προς το κρεβάτι μου ώσπου οι γάμπες μου ακουμπάνε το αρχή. Πέφτουμε σιγά-σιγά δίχως να σπάμε το φιλί μας. Ξαπλώνουμε και στηρίζει με τα χέρια του το βάρος του ώστε να βρίσκεται από πάνω μου. Το φιλί μας δεν σπάει ούτε λεπτό και χαμογελώ από μέσα μου. Φαίνεται πόσο πολύ θέλουμε ο ένας τον άλλο και ας μην το έχουμε παραδεχτεί φωναχτά.