မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 11.2

Chapter 11.2

သူဖုန်းကိုကိုင်ကာ မလာသေးသည့်အချိန်ကိုရေတွက်လိုက်သည်။ ထိုသူကို မကြာခဏနှောင့်ယှက်မိမည်ကို ယီဟွေ့စိုးရိမ်နေမိသည်။ သူ၏တောင့်ခဲနေသည့်လက်ချောင်းကို အားယူကာ 110ကို နှိပ်လိုက်ပြီး ခေါ်မည်အပြုတွင် သူ လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီကို မှတ်မိသွားခဲ့သည်။ ကလေးငယ်များသည်သာ ရဲသားဦးလေးကြီးကိုရှာသင့်ပေမည်။ ခဏအကြာမျှ ရုန်းကန်အပြီးတွင် သူနံပါတ်ကို ဖျက်ပစ်လိုက်လေသည်။

သူစောင့်ဆိုင်းပြီးရင်း စောင့်ဆိုင်းနေသော်လည်း သစ်သားတံခါးရှေ့သို့ မည်သူမျှ ရောက်မလာခဲ့ချေ။

ယီဟွေ့ အလွန်ချမ်းတုန်နေကာ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်ကို မခံစားမိနိုင်သည့်အချိန်သို့ရောက်ချိန်တွင် သူ၏အသံရှုသံမှာလည်း အားနည်းလာခဲ့သည်။ သူ၏မျက်လုံးများကို မဖွင့်နိုင်သည့်အပြင် သူနိုးထရန်အတွက် ပေါင်ကိုဆိတ်ခြင်း သို့မဟုတ် သူ၏နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်လိုက်ခြင်းကိုပင် မလုပ်နိုင်ခဲ့ချေ။

မိန်းမောနေစဉ်အချိန်၌ ထိုသူများပြောသည်ကို သူယုံကြည်ခဲ့သည်။

ခဏအကြာတွင် သူနားလည်သဘောပေါက်သွားခြင်း သို့မဟုတ် ကြိုတင်သိမြင်လာသည့်အတွက် သူအားစိုက်၍ စာပို့သည့်မျက်နှာပြင်ပေါ်သို့နှိပ်ကာ အမှီပြုရန် သူ၏ခေါင်းကို နံရံပေါ်သို့ မှီထားခဲ့ပြီး တောင့်ခဲနေသောလက်ချောင်းများဖြင့် မြို့တော်မှကွာဝေးသည့်အရပ်တွင်ရှိနေသော အစ်ကိုဖြစ်သူထံသို့ စာပို့လိုက်သည်။

[ ကိုကို သူကျွန်တော့်ကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံပါတယ်.. ဒီ့ထက်ပိုပြီး စိတ်မပူနဲတော့နော်…]

သူထိုသို့ လုပ်လိုက်သည်နှင့် အစ်ကိုကြီးမှာ သူ့ကို အပြစ်တင်တော့မည် မဟုတ်ချေ။

စာပို့ပြီးချိန်တွင် ယီဟွေ့‌ နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။ သူ၏နားရွက်ထဲတွင် ဝေးကွာပြီး နီးကပ်နေသော အသံများ ကျယ်လောင်စွာပေါ်ထွက်လာချိန်တွင် ယီဟွေ့၏ နှုတ်ခမ်းများကော့တက်သွားကာ ဆူညံနေသေ။ လေအေးများထဲသို့ ကြားရန်ပင်ခက်ခဲသည့် အသံအက်အက်ဖြင့် ပြောလိုက်လေသည် " ပျော်ရွှင်စရာမွေးနေ့ပါ…"