မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 41.2

Chapter 41.2

ရက်သတ္တပတ်အဆုံး၏ နေ့လည်ခင်းအချိန်တွင် ဒေါက်တာလျှို‌နှင့်တွေ့ရန် ရက်ချိန်းရှိနေခဲ့သဖြင့် သူအပြင်သို့မထွက်ခင် ကျန်းယီမန့်မှ နှာခေါင်းစီးအကာတစ်ခုပေးလာခဲ့သည်။ ယီဟွေ့ကို ဘယ်ညာကြည့်လိုက်ပြီးနောက် မလုံလောက်သေးသည်ဟု ခံစားနေရသဖြင့် အံဆွဲအတွင်းမှရှာတွေ့သည့်နေကာမျက်မှန်ကိုယူကာ ခြေဖျားထောက်၍ သူ၏မျက်နှာပေါ်တွင် တပ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

သူမစိတ်ပူတတ်လွန်းသည်ဟု ခံစားရသဖြင့် ယီဟွေ့မျက်မှန်ကိုချွတ်ကာ တံခါးဘေးရှိစားပွဲပေါ်တွင်တင်ထားလိုက်ပြီး " ဒါတွေမလိုပါဘူး…မျက်မှန်ပါနေရင် လမ်းလျှောက်တဲ့အချိန်ကြ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရဘူးဟ…"

သူဒီအတိုင်း သူ၏မိသားစုကို စိတ်မပူစေချင်ရုံသာ။ မည်သူသိနိုင်ပါမည်နည်း သူအိမ်မှထွက်လာပြီး မျက်လုံးများပင့်ကြည့်လိုက်သည်နှင့် မျက်နှာပေါ်တွင် အနာဖေးတက်နေပြီဖြစ်သည့်ဒဏ်ရာတစ်ခုနှင့် သူအမှန်တကယ်သိသောလူတစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရသည်။

ချက်ချင်းဆိုသလိုပြန်လှည့်ကာ အိမ်ထဲဝင်ပြေးချင်သည့်စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ထားလိုက်ပြီး ယီဟွေ့ မျက်တောင်ပင်တစ်ချက်မှမခတ်ဘဲ ကျိုးကျင်ဟမ့်ကို ဖြတ်ကျော်ကာ လမ်းတစ်ဖက်ရှိ ဗန်ကားဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

ရှေ့သို့ခြေနှစ်လှမ်းမျှသာ တိုးရသေးသည့်အချိန်၌ သူ၏လက်မှာ ဆွဲကိုင်ခံလိုက်ရသည်။

ကျိုးကျင်ဟမ့်မှ " ကိုယ့်မှာပြောစရာရှိတယ်.. အချိန်ခဏ‌ပေးလို့ရမလား ငါးမိနစ်ဆိုရင်ရပါပြီ…"

ယီဟွေ့ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ကာ ခေါင်းကိုအနောက်သို့တစ်ချက်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး ကျန်းရွှယ်မေ့နှင့် ကျန်းယီမန့်တို့ ဝင်မပါလာစေရေးအတွက် သူ့ကိုယ်တိုင်ပဲကိုင်တွယ်လိုက်ရသည်။ သူ၏လက်ကို ကျိုးကျင်ဟမ့်၏လက်မောင်းကြားမှဆွဲထုတ်လိုက်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်ပြီး " ဆက်ပြောလေ…"

ကျိုးကျင်ဟမ့်၏လက်မှာ ယီဟွေ့၏လက်ကောက်ဝတ်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်အနေအထားမှ ယခုအချိန်တွင် လေကိုသာကိုင်မိသွားခဲ့သည်။ သူ၏လက်မှ လက်စွပ်ကို အခြားလက်တစ်ဖက်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ယီဟွေ့ကို မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်လေသည်။