မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 36.2

Chapter 36.2

ဤရတနာဆိုင်က အလွန်လူသိများလှပြီး ယီဟွေ့ အရင်ကတည်းက ကြားဖူးလေသည်။ ကြားဖူးရုံတင်မက ဝယ်သူစိတ်တိုင်းကျပြုလုပ်ပေးသော လက်စွပ်များအပ်နှံရန်ပင် သူလာရောက်ခဲ့သေးသည်။

သို့သော် အဆုံးသတ်တွင် တစ်ဖက်လူက လက်စွပ်များကိုပြင်ဆင်ခဲ့ပြီးပြီဖြစ်သည့်အတွက် သူ၏လက်စွပ်တစ်စုံမှာ အသုံးမဝင်ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ ထိုသူက လုပ်ထုံးလုပ်နည်းအရသာ ဝတ်ဆင်ရခြင်းဖြစ်သည်ဟူသည့် အကြောင်းပြချက်ဖြင့် သာမန်ဆန်လှသော လက်စွပ်တစ်စုံကိုသာ ပြင်ဆင်ခဲ့လေသည်။

ယီဟွေ့က လက်စွပ်အကြောင်းအား တနေကုန်တွေးနေခဲ့ရာ အိမ်မက်ထဲအထိပါလာခဲ့၏။ အိမ်မက်မှလန့်နိုးလာသည့်အခါ ယီဟွေ့က သူ၏ဘယ်ဘက်လက်သန်းကြွယ်ကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ မည်သည့်လက်စွပ်မှ ရှိမနေခဲ့ချေ။ ဦးဆုံးထိတ်လန့်သွားပြီးနောက် ယီဟွေ့က သူ့ကိုယ်သူလှောင်ရယ်လိုက်မိသည်။

ယနေ့မှာ နေသာသောနေ့ဖြစ်၏။ ယီဟွေ့က ဆုသွားယူပြီးသည့်နောက် ဟိုတယ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။ ထို့နောက် ခရီးဆောင်သေတ္တာအား သိမ်းဆည်းထုပ်ပိုးလိုက်ပြီး ထွက်ခွာရန်ပြင်လိုက်၏။ မသွားခင် သူက မီးခိုးရောင်အပူခံအိတ်ကို သူနှင့်အတူ ယူဆောင်လာခဲ့သည်။

ဟိုတယ်အရှေ့စားပွဲတွင် မည်သူမှရှိမနေခဲ့ချေ။ ထွက်ခွာကြောင်းစာရင်းပေးပြီးနောက် ယီဟွေ့က စာဖိုင်များကို အိတ်အတွင်းသို့ပြန်ထည့်ကာ ထွက်ခွာခဲ့သည်။ ဟောတစ်ခုလုံးတွင် သူ့ခြေသံများ ပဲ့တင်ထပ်နေပုံက အထီးကျန်မှုအား ခံစားရစေ၏။

ဤမြို့က သူ၏ဇာတိမြို့ဖြစ်သော်လည်း သူ့အတွက်နေရာမရှိချေ။

သူပြန်မသွားချင်ခြင်းမဟုတ်ပဲ မသွားဝံ့ခြင်းသာဖြစ်သည်။

သူက ယီဟွေ့ဆိုတဲ့ဖြစ်တည်မှုကို စွန့်လွှတ်ပြီး အခြားလူတစ်ဦးရဲ့ နာမည်အောက်မှာ နေနေတာလေ…ဘာများပြန်သွားစရာအကြောင်းရှိမှာတဲ့လဲ…

ထို့အပြင် သူက အိမ်ဟုသတ်မှတ်ခဲ့ဖူးသော နေရာသည်လည်း အိမ်မဖြစ်နိုင်တော့ချေ။