မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 43.2

Chapter 43.2

ယီဟွေ့ မိုးသည်းထဲတွင်ရပ်နေကာ သူ၏မျက်လုံးများကိုဖွင့်ကာ မှောင်မိုက်နေသည့်ကောင်းကင်ယံသို့ မော့ကြည့်နေခဲ့သည်။ သူ၏နှလုံးသားထဲတွင်မူ ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေခြင်းမရှိတော့ဘဲ ထူးဆန်းလှစွာဖြင့် ငြိမ်းအေးနေခဲ့သည်။

ဖြစ်နိုင်သည်မှာ သူသည် ဘဝနှစ်ခုကိုတွေ့ကြုံခဲ့ရခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပေမည်။ အဆင်မပြေမှုများစွာကို ဖြတ်ကျော်လာရပြီးနောက် ထုံကျင်သွားမည်မှာ ဧကန်ပင်။ အကယ်၍ သူချောင်ပိတ်‌မိနေလျှင်ကော ဘာများဖြစ်နိုင်ဦးမည်နည်း။

သို့သော်လည်း သူကူကယ်ရာမဲ့နေချိန်‌၌ သူ၏အရည်အချင်းမရှိခြင်းကို မလှောင်ပြောင်ဘဲ၊ သူ၏ကြိုးစားမှုကို မထီမဲ့မြင်မပြုဘဲ ကူညီပေးမည့်သူတစ်ဦးကို မျှော်လင့်နေမိဆဲပင်။ သူ့အတွက် ဝမ်းနည်းပေးမည့် သို့မဟုတ် အတူပျော်ရွှင်ပေးမည့် သူတစ်ဦးကို တောင့်တမိပြီး ၎င်းမှာ အနည်းငယ်မျှသာဆိုရုံနှင့်ပင် သူ့ကိုအားပေးရန် လုံလောက်နေပြီဖြစ်သည်။

သူ၏အိတ်တွင်းမှ ဖုန်းမှာ ယီဟွေ့မခံစားမိခင်အထိ အချိန်အတန်ကြာတုန်ခါနေခဲ့ပြီးနောက် သူဖုန်းဖြေရန် နှိပ်လိုက်သည်။

တစ်ဖက်မှ အချိန်တစ်ခုထိ မည်သည့်စကားမှပြောမလာဘဲ ခဏအကြာတွင် နှုတ်ဆက်စကားအစား အသံတစ်ခုထွက်လာခဲ့သည် " မိုးရွာနေပြီ မင်းထီးယူလာလား…"

ယီဟွေ့ ခေါင်းယမ်းလိုက်သည်။

တစ်ဖက်လူမှ သူခေါင်းယမ်းလိုက်သည်ကို မြင်နေရသကဲ့သို့ပင် ထပ်မေးလာခဲ့သည် " ကိုယ့်ရဲ့အကူအညီကိုယူမဲ့အစား မိုးရေထဲမှာပဲ နေတော့မယ်ပေါ့.."

ယီဟွေ့ ထပ်မံ၍ခေါင်းခါလိုက်ပြန်သည်။ မိုးရေစက်များမှာ သူ၏မျက်လုံးထဲသို့ပင် စီးကျလာခဲ့သည်။ သူ၏အပြုအမူမှာ " မလိုပါဘူး " သို့မဟုတ် " ငါမလုပ်ဘူး " ဟု အဓိပ္ပါယ်ရသည် မရသည်ကိုပင် မသိတော့ပေ။

ယီဟွေ့ ခဏကြာ စဉ်းစားပြီးနောက် ပြောလိုက်လေသည် " ငါကသူမဟုတ်ဘူး…"