မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 26.2

Chapter-26.2

ပန်းချီထဲတွင် စိတ်ကိုနှစ်မြှုပ်ထားသော ယီဟွေ့က သူ့အိမ်၏ တံခါးအပြင်ဘက်တွင် စကားပြောဆိုနေကြသည့် လူနှစ်ယောက်ကို သတိမထားမိပေ။ မကြာသေးမီရက်များအတွင်း သူ့ညီမဖြစ်သူက သူ့ကို ထူးဆန်းစွာ ကြည့်နေတတ်ကြောင်းကိုသာ သူ သိထားသည်။

ရနံ့မွှေးဖယောင်းတိုင်ကို ယူလာပေးသည့်တစ်ရက်က သူမမှာ အလွန် ထိတ်လန့်တကြား ဖြစ်နေသဖြင့် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ခေါ်ကြည့်ပြီးမှ သူမ တုံ့ပြန်လာလေသည်။ ယနေ့ သူမက ဆလင်ဒါပုံအိတ်တစ်လုံးနှင့် ပြန်ရောက်လာပြီး ၎င်းမှာ သူ့အတွက်ဟု ပြောသည့်အချိန် သူမ၏ အမူအရာမှာ အနည်းငယ် ပြောင်စပ်စပ် ဖြစ်နေသော်လည်း သူ့ကို ကြည့်နေသည့်အခိုက် သူမ၏ မျက်လုံးများမှာ နိုင်ငံ့ရတနာအချို့ကို ကြည့်နေသည့်အလား တောက်ပနေသည်။

ယီဟွေ့က သူ့မျက်နှာကို ပွတ်သပ်ကြည့်ပြီး ပြော၏။

“ငါ့မျက်နှာမှာ တစ်ခုခု ပေနေတာလား…”

ကျန်းယီမန့်က ခေါင်းခါလိုက်သည်။ “တကယ်လို့ လူတစ်ယောက်ကို မကြာခဏ ကြည့်နေမယ်ဆိုရင် ကိုယ်တိုင်လည်း အဲ့ဒီလူနဲ့ တဖြည်းဖြည်း တူလာလိမ့်မယ်လို့ ညီမလေး ကြားဖူးတယ်… အဲ့ဒါကြောင့် ညီမလေးက အစ်ကိုကြီးကို ပိုပြီး ကြည့်ချင်လာတာ…”

ယီဟွေ့က သူ့ခေါင်းပေါ်တွင် မေးခွန်းသင်္ကေတဖြင့် ယနေ့ ပါလာသည့် လက်ဆောင်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ၎င်းမှာ အပြာရောင်ယောဂဖျာ တစ်ချပ် ဖြစ်ကြောင်း တွေ့လိုက်ရသည်။ ယနေ့ နေ့လည်ပိုင်းက ခြံထဲ၌ နှစ်ကြိမ်သာ ဒိုက်ထိုးခဲ့သော ရှက်စရာအကြောင်းကို ပြန်တွေးမိပြီး တိုးတိုးလေး မေးလိုက်သည်။

“နင်… တွေ့လိုက်တာလား…”

ကျန်းယီမန့်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေဆဲပင်။ “မြင်လိုက်တယ်…”

ယီဟွေ့မှာ သူ့ဂုဏ်သိက္ခာ ဖျက်ဆီးခံလိုက်ရပြီးနောက် အခြားကိစ္စများကို စူးစမ်းရန် အချိန်မရှိဟု တွေးကာ လက်ဆောင်နှင့်အတူ သူ့အခန်းထဲသို့ ပြေးဝင်သွားလေသည်။