မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 32.1

Chapter 32.1

ကျိုးကျင်ဟမ့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာအပြည့်အဝပြင်ဆင်ထားခဲ့သော်လည်း ယီဟွေ့၏ကွဲပြားနေမှုနှင့်ခုခံနေမှုတို့က သူ့ မျက်လုံးထဲတွင်စူးတစ်ချောင်းသဖွယ်နစ်ဝင်နေဆဲပင်။

၎င်းနှင့်အတူမရေရာမှုများကပါလွှမ်းမိုးလာသည်။

"မင်းကိုယ့်ကိုသဘောကျတယ်၊ မင်းကိုယ့်ကိုသဘောကျတယ်လို့ပြောခဲ့ဖူးတယ်လေ"

ကျိုးကျင့်ဟမ့်ကယီဟွေ့ကိုခေါင်းမာစွာဖြင့်ကြည့်နေသည်၊ထိုသူ၏အခြားလက်တစ်ဖက်မှာ သူ၏ကိုယ်ထဲသို့အနွေးဓာတ်များဖြတ်သန်းသွားစေရန်မစောင့်နိုင်တော့သည့်အတိုင်း သူ၏အေးစက်နေသောဘေးမှလက်အပေါ်ကိုထိတွေ့ထားသည်။

"မင်းကကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေပေမဲ့ ကိုယ့်ကိုထွက်မသွားစေချင်ဘူး၊ ဟုတ်တယ်မလား"

အဓိပ္ပါယ်မရှိသည့်အရာနှင့်ကြုံတွေ့ရသည်တွင် ယီဟွေ့သည်ပြက်လုံးတစ်ခုဟုသာယူဆမိသည်၊ သို့သော် သူရယ်ရမည်လား၊ ငိုရမည်လားမသိတော့။ သူသည်ပြိုင်ဘက်အားတွန်းလှန်ရန် သင့်လျော်သည့်အမူအရာကိုရှာမတွေ့နိုင်ပေ။

သူက ဇာတ်လမ်းပြင်ပရှိတတိယလူကဲ့သို့ သူမပိုင်ဆိုင်ရသည့်နူးညံ့သိမ်မွေ့မှုကိုမျက်ကွယ်ပြုထားလိုက်သည် မျှော်လင့်တကြီးနှင့်တောင်းပန်တိုးလျိုးနေသည့်မျက်လုံးတို့ကိုမကြည့်ဘဲ တစ်ဖက်လူ၏လျော့ရဲလာသည့်လက်ဖဝါးထဲမှသူ၏လက်ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဖယ်ထုတ်လိုက်၏။

"မင်းကိုသဘောကျတာကသူပဲ၊ ငါမဟုတ်ဘူး"

သူ၏လက်သည်လေမှလွဲ၍ မည်သည့်အရာမှမခံစားရ၊ ၎င်းအပေါ်မှချွေးများပင်အငွေ့ပျံသွားခဲ့သည်။ ယီဟွေ့၏အမြင်အာရုံကားမှုန်မှိုင်းဝေဝါးနေသည့်တိုင် သူ၏အတွေးများကရှင်းလင်းနေသည်။

အစကအဆုံးအထိငါကပဲမင်းကိုတောင်းပန်နေခဲ့တဲ့သူ။ အရင်ဘဝကလည်းမင်းငါ့ကိုသဘောကျလာဖို့ ငါကပဲမင်းကိုတောင်းပန်ခဲ့ရတယ်။အခုတော့ ငါ့ကိုလွှတ်ပေးဖို့ပဲငါမင်းကိုတောင်းဆိုပါရစေ။