မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 18.1

Chapter-18.1

တောင်ဘက်ရှိ ဆောင်းဦးရာသီမှာ အခြားနေရာများထက် ပို၍ နောက်ကျလေ့ရှိသည်။ ပန်းများမှာ ပွင့်လန်းနေဆဲ ဖြစ်၍ သစ်ပင်ပန်းမန်များမှာ စိမ်းလန်းနေဆဲ ဖြစ်ပြီး နေရောင်အောက်တွင် အချိန်ကြာကြာ နေထိုင်ပါက အပူဒဏ်ကိုပင် ခံစားရနိုင်ပေသည်။

ယီဟွေ့နှင့် ကျန်းယီမန့်တို့က ခြံဝင်းအတွင်းရှိ မရမ်းပင်ကြီးအောက်တွင် ထိုင်နေကြပြီး တစ်ယောက်လျှင် ထိုင်ခုံ တစ်လုံးစီတွင် ထိုင်၍ တစ်ယောက်က ပန်းချီဆွဲပြီး တစ်ယောက်က လုပ်လက်စ အလုပ်များ လုပ်ကိုင်နေသည်။

ကျန်းယီမန့်မှာ အလွန်ပင် အားအင်အပြည့် ဖြစ်နေ၏။ တစ်နာရီခွဲလောက် ကြာပြီးနောက် သူမ ဆက်ပြီး မလုပ်နိုင်တော့ပေ။ သူမက မတ်တပ်ထရပ်ကာ အကြောဆန့်ပြီးနောက် အိမ်ထဲသို့ ဝင်၍ ရေခဲချောင်း နှစ်ချောင်း ယူလာပြီး ယီဟွေ့ကို တစ်ချောင်း ပေးလိုက်သည်။ သူမ၏ ရေခဲချောင်းကို စားပြီးနောက် သူမက ယီဟွေ့၏ ဖောက်ထားပြီး တစ်ကိုက်မှပင် မကိုက်ရသေးသော ရေခဲချောင်းဆီသို့ မျက်စောင်းထိုးလာလေသည်။

ယီဟွေ့က ရိုးရိုးရှင်းရှင်းပင် သူမကို ပေးလိုက်ပြီးနောက် စုတ်တံကို ကောက်ကိုင်လိုက်၏။

“စားလိုက်ပါ… ငါ့အစာအိမ်က သိပ်မကောင်းလို့ ရေခဲမစားချင်ဘူး…”

ကျန်းယီမန့်က ဝမ်းသာအားရ လှမ်းယူ၍ ခပ်ကြီးကြီး တစ်ကိုက် ကိုက်ပြီးနောက် ယီဟွေ့၏ ပန်းချီကားကို ကြည့်ကာ တွေးတွေးဆဆ ပြောလိုက်သည်။ “အစ်ကို နင်က ပန်းချီ ကောင်းကောင်း ဆွဲတတ်တယ်ဆိုတော့ ပန်းလည်း ကောင်းကောင်း ထိုးတတ်မှာပဲ ဟုတ်တယ်မလား…”

ယီဟွေ့က ဤအယူအဆကို လက်မခံနိုင်ပေ။ “ပန်းထိုးတာ ဟုတ်လား… အဲ့ဒါက ပုံသေဇယားကွက် တစ်ခုထဲမှာ ရောင်စုံချည်တွေနဲ့ ချုပ်တာကို ပြောတာမလား…”

“အိုး… အဲ့ဒါကို သိပ်ပြီး ဆွဲဆောင်မှုမရှိသလို လုပ်မနေနဲ့…” ကျန်းယီမန့်က ပါးစပ်ထဲတွင် ပြည့်နေသည့် ရေခဲများကို မျိုချလိုက်သည်။