မျောလွင့်နေသော ပြာမှုန်များ

Chapter 54.1

Chapter 54.1

အချိန်အတန်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ပြီးမှ ထန်ဝမ်းရှီပြန်ပေါ်လာသည့်နေ့တွင် ယီဟွေ့ ကျန်းယီ‌မန့်ကို အိမ်ပြန်သည့်လေယာဉ်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်။ ဘူတာသို့ လာနေစဉ် သူကြားလိုက်ရသည့်သတင်းကြောင့် ယီဟွေ့ အလျင်စလိုပြေးလာခဲ့ရသည်။

သူတို့ဆုံရန်ချိန်းဆိုထားသည့်နေရာတွင် မည်သူမျှရှိမနေခဲ့ပေ။ အသားမဲမဲနှင့်လူမှ သူ့ကိုရုတ်တရက်ဖက်လာချိန်တွင် ယီဟွေ့ထိတ်လန့်သွားရကာ ခုန်ထမလိုတောင်ဖြစ်သွားရသည်။ ထို့နောက်တွင်မှသာ ရင်းနှီးနေသော မက်မွန်သီးပုံမျက်လုံးများကို မြင်လိုက်ရသဖြင့် ယီဟွေ့ပို၍ပင် အံ့ဩသွားခဲ့ရသည် " မင်းဘာလို့အဲလောက်တောင်အသားမဲသွားရတာလဲ…"

ထန်ဝမ်းရှီ သူ၏မျက်နှာကို သံသယဖြစ်စွာ ထိကြည့်လိုက်ပြီး " ငါအဲ့လောက်တောင်မဲသွားလို့လား..ရပါတယ်လေ မင်းငါ့ကိုမှတ်မိနေသေးတာပဲဟာ…"

ဤအတောအတွင်း မည်သည့်အရာများလုပ်ခဲ့သည်ကို မေးမြန်းလိုက်ရာ ထန်ဝမ်းရှီမှ လေကောင်းလေသန့်ရှုရန် တောင်ပေါ်သို့တက်သွားခဲ့သည်ဟုဖြေလာခဲ့သည်။ နွေရာသီအတွင်း မမဲလာရုံမက ပို၍ပင်ဖြူဖွေးလာသည့် သူ၏အသားကိုထိမိကာ အတုအယောင်လေကောင်းလေသန့်ရှုခြင်းနှင့် အစစ်အမှန်လေကောင်းလေသန့်ရှုခြင်းတို့ ‌ဆုံတွေ့လိုက်ချိန်၌ ယီဟွေ့ မ‌တတ်နိုင်ဘဲ ရှက်ရွံ့မိသွားခဲ့သည်။

သူတို့နှစ်ဦး နို့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ရှာကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ ထန်ဝမ်းရှီ သူ၏အိတ်တွင်းမှ သေတ္တာတစ်လုံးထုတ်လာကာ " ငါမင်းကို လက်ဆောင်ပေးဖို့ ဒီလောက်ခရီးအရှည်ကြီးကို လာခဲ့ရတာကွ…"

ယီဟွေ့ သေတ္တာကို ဖွင့်လိုက်ချိန်၌ အထဲတွင် လိပ်ပြာနမူနာပုံတစ်ခုရှိနေခဲ့လေသည်။

" ခရမ်းရောင်ဧကရာဇ်လေ မလှဘူးလား.." ထန်ဝမ်းရှီမှာ အလွန်ဂုဏ်ယူနေပြီး " ငါတောင်ပေါ်မှာ အဲဒါကိုဖမ်းမိခဲ့ပြီးတော့ ညတွင်းချင်းနမူနာပုံစံဖြစ်အောင်လုပ်ခဲ့ရတာ… အဲဒါမှမင်းကြည့်ဖို့ပြပေးနိုင်မှာပေါ့…"