Smile With Your Teeth / Destiel

Bölüm 2

Then

Castiel itiraz etmek ya da herhangi bir şey söylemek için ağzını açtı ama hiçbir şey söylemedi. Hızla ağzını kapattı, yanakları Dean'in şaşkın bakışlarından duyduğu utançla kızardı, sonra da gergin bir şekilde başını salladı. "Ben- benim gitmem gerekiyor. Hoşça kal, Dean." Castiel arkasını döndü ve gitti.

Bu sefer Dean Winchester onu takip etme zahmetine bile gitmedi.

Now

Castiel koro sırasında piyano çalıyordu. Onuncu sınıfta, larenjite yakalandığında, doktor ona sesini korumak istiyorsa müzik bölümünden uzak durmasını veya şarkı söylemek gibi bir durum söz konusu olduğunda temelde bundan muaf olduğunu söylediğinde ağlamıştı. Castiel o yıl tiyatro programını bırakmak zorunda kalmıştı- koro eğitmeni ona okulun koro dersinde eşlikçi olmak isteyip istemediğini kibarca sorana kadar bu durum kalbini neredeyse kırmıştı. Onun çok iyi piyano çaldığını biliyordu, karmaşık parçalara ayak uydurabilecek kadar iyi çalıyordu. O yıldan beri, temelde okulun vazgeçilmez piyanistiydi. 

Ölçülmeyecek kadar bitkin hissederek koroya gitti. Dean'in sözlerini bir türlü aklından çıkaramıyordu- Bize senin gey olduğunu söyledi. Alarm zillerinin çalmasına neden oldu- dünyanın sonunu getirdi- 'Biz'in kim olduğunu merak etmesine neden oldu. Sadece Dean ve Charlie miydi? Yoksa bu 'Biz' olayına karışan başka insanlar da var mıydı? Ya diğer insanlarda bunu biliyorlardıysa, bundan büyük bir şey çıkarabilecek insanlar bunu biliyorsa? Ya onlar anne ve babasını tanıyorlarsa ve en sonunda bu olay onun anne ve babasının kulağına gider de onlar da duyarsa, kim-

"Hey, Castiel," dedi Castiel'in en yakın arkadaşı Gabriel her zamanki neşesiyle. Gabriel, Castiel ve Bayan Moseley'nin piyano sırasında oturmuştu. Gabriel, kendi deyimiyle 'ole fildişi' üzerinde Sıcak-Çapraz-Çörekler oynamazdı, ancak her periyodun başında Moseley'i geçmeyi ve Castiel'in koltuğuna düşmeyi her zaman başarırdı. "Neden yüzünü asıyorsun?" 

"Hiçbir şey," dedi Castiel, Gabriel'in neşesine hayret etti- arkadaşı hemen sırtını dikleştirdi ve Castiel'in ses tonunu olduğu gibi kabul etti: Burada olmaz.

"Taaaamam, Cassy-sunshine. Bu- yeterince hevesli bir taneydi. Hey, yeni konu: Annemin hayır kurumu için yaptığı ekmek satışı için yardıma ihtiyacı var ve Paris sokaklarında bir pastane sahibi olma hayallerimi hiç ciddiye almamasına rağmen, yardımımı istedi."

"Ah," dedi Castiel, belli belirsiz dinleyerek. "Kulağa eğlenceli geliyor." 

"Değil mi?" dedi Gabriel. "Ben, annemle yemek yapıyorum? Ne ters gidebilir ki?" 

"O... seninle birlikte yemek mi pişiriyor? Ama... bu tür bir güvenlik tehlikesi değil mi?" 

"Aman tanrım," dedi Gabriel. "Bu konuda lütfen senden alıntı yapabilir miyim? Güneşin seninle birlikte doğup battığını düşünüyor- ona makarna pişirmenin ötesinde bir şey yapmak istediğinin gülünç olduğunu söylesem, gerçekten bir kez olsun dinleyebilir!" 

"Ne- Ona bunu söylediğimi söyleme!" diye bağırdı Castiel. "Bu- kaba olur." Gabriel alay etti. "Dostum, ben sadece bir haberciyim. Bunu söyleyen sensin." 

"Gabriel. Annene ona zavallı bir şef dediğimi söylemeyeceksin!" 

"Uhh, söylemeyecektim. Ama şimdi tamamen söyleyeceğim." 

Castiel derin bir nefes aldı ve notalarının olduğu klasörü çıkarmak için sırt çantasına uzandı. Sınıfın ortasındaki kuyruklu piyanonun üzerindeki sehpaya koyarken, Gabriel'in Shurley ailesinin çılgınca iç işleyişi hakkında saçmalamalarını dinledi. Moseley sınıfı toplayıp mükemmel akortlu bir uğultu ile herkesi sustururken bile her şey her zamanki gibiydi. 

* 22.07.2023*