ថ្ងៃចុងក្រោយរបស់ ថេហ្យុង ក្នុងនាមជាអ្នកហាត់ការងារ គេបានបញ្ចប់វាមិនសូវជាល្អប៉ុន្មាននៅមានការងារបង្ហើយនៅព្រឹកថ្ងៃសៅរ៍តែគេជ្រើសធ្វើវាដល់យប់ជ្រៅនិងបញ្ជូនបន្តតាមរយៈ មីនយូ តែម្តង ព្រោះជាថ្ងៃសម្រាកទើបគេងយូរគួរសមថ្នាក់មិនដឹងថាមានអ្នកណាបានចូលមកដាស់ផង ។
ជុងហ្គុក មកដល់យប់មិញព្រឹកឡើងមកក៏ទីនេះតែម្តង ព្រោះតែនាយមិនបានសួរបញ្ជាក់ថា ថេហ្យុង និងទៅដេហ្គូ ថ្ងៃណានោះទេ មកតែម្តងគ្រែងឡ៎ុអ្នកផ្ទះមានអ្វីចង់ផ្តាំនាយ ណាមួយមកសួរគ្រែងឡ៎អត់នៅទីនេះព្រោះថ្ងៃនាយទៅប៊ូសាន គេប្រាប់ថារើចេញទៅហើយ ។
នាយបានឡើងមកបន្ទប់ នាយចាំថាមានអាវរបស់នាយនៅទីនេះគឺថ្ងៃដែលគេងទីនេះ ហើយវាគឺនៅក្នុងទូរ ថេហ្យុង បានបត់វាទុកយ៉ាងស្អាតរួចរាល់ហើយ ។
ជុងហ្គុក សម្លឹងទៅមើលអ្នកកំពុងគេងលក់ស្រួល គេងមិនដឹងម៉ោងត្រូវងើប នាយអោនមកជិតផាត់សក់រញ៉េរញ៉ៃរបស់គេចេញ មើលទៅគេមិនដឹងខ្លួន នាយញញឹមហើយក៏ថើបថ្ពាល់របស់គេ ថេហ្យុង ជ្រួញចិញ្ចើមតែក៏បន្តដេក ពេលនោះនាយចង់សើចអោយលឺៗ ហេតុអីគួរអោយស្រលាញ់ម៉្លេះ? នាយថើបថ្ពាល់របស់គេម្តងទៀតហើយក៏ចុះទៅវិញ មួយសន្ទុះ ថេហ្យុង ក៏ភ្ញាក់ យល់ថាស្មានេះមិនមានអ្នកនៅផ្ទះក៏ចុះមក ព្រោះធម្មតាចុងសប្តាហ៍លោកពូគេនាំអ្នកផ្ទះទៅដើរលេងរហូតដល់ល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យទើបមកវិញ ។
"ភ្ញាក់ហើយ?" សម្លេងសួរមកព្រមអាហារកម្មង់ក្នុងដៃ នាយចេញទៅអាហារ ឯ ថេហ្យុង ភ្ញាក់ព្រឹត មនុស្សទើបតែយល់សប្តិឃើញផង ។
"លោក!!! មកពីកាល?"
"មកយូរហើយទេដឹង? ឃើញទើបតែចូលមកទេ?"
"អូ៎..." ថេហ្យុង ខ្ទប់មុខហើយប្រញាប់ឡើងទៅបន្ទប់វិញយ៉ាងលឿន ស្រាប់តែយល់ថាមិញនេះមិនមែនយល់សប្តិ តែវាមិនអាចទេដែលនាយហ៊ានធ្វើបែបហ្នឹងនោះ...អត់ទេៗ ។
"ប្លែកៗណាស់" ជុងហ្គុក ឈរហួសចិត្តមនុស្សនេះចេញមកដូចម៉េចៗមិនដឹង?
ប្រមាណជិត 30នាទី ថេហ្យុង រៀបចំខ្លួនរួចរាល់និងចុះមកវិញ ជុងហ្គុក នៅអង្គុយនិយាយទូរស័ព្ទនៅតុអាហារដែលមានអាហាររៀបចំជាស្រេច ។
