ថេហ្យុង ត្រលប់មកផ្ទះមុន ហើយគេបានទិញរបស់ញាំជាប់ដៃមកជាមួយ គេចាប់ផ្តើមឃ្លានគ្រប់ពេល និងញាំច្រើនជាងមួយសប្តាហ៍ហើយ ប្លែកចិត្តដែរ ប៉ុន្តែញាំហើយមិនធ្វើទុក្ខ ហើយគេក៏បានទៅហាត់ប្រាណច្រើនដែរ ។
មកដល់ផ្ទះវិញមុននាយ គេគ្រាន់តែរៀបចំប្រមូលសម្លៀកបំពាក់ទៅបោកកក់ ដាក់ម៉ាសុីនប៊ូមធូលីអោយរត់ពេញផ្ទះ រៀបចំទូទឹកកកតែប៉ុណ្ណឹងក៏ឃ្លានទៀតទៅហើយ គេសម្រេចថាទៅងូតទឹកសិន ចាំមកញាំបន្តមុននិងចូលគេង មើលទៅ ជុងហ្គុក មិនដឹងមកវិញពេលណាទេ នេះក៏ម៉ោងជិត 1 យប់ហើយដែរ ខ្ជិលចាំផ្លូវណាស់ ក៏មិនចង់ខលទៅរំខានការជួបជុំរបស់នាយដែរ ។
ចំណែក ជុងហ្គុក ឯណេះជុំគ្នាតែមើលទូរសព្ទ័រហូត ខ្លាច ថេហ្យុង ទូរស័ព្ទ ឬ ផ្ញើសារមកនាយមិនបានឃើញ ប៉ុន្តែក្រោយពីនាយទូរស័ព្ទទៅសួរថា ពេលណាមកវិញម្តងនោះ ក៏បាត់តែម្តង ប៉ុន្តែនាយ ទទួលបានសារពីគេ គ្រាន់តែប្រាប់ថាគេមកដល់ផ្ទះវិញតែប៉ុណ្ណឹង ។
"ម៉េចក៏មិនរកអញ្ចឹង?"
"កើតអី ជុងហ្គុក? ប្អូនយើងហៅទៅវិញមែនទេ?" មីនយូ អង្គុយជិតឃើញប្លែកៗក៏សួរនាំ ។
"អត់ទេ អត់សោះតែម្តង ចំមែន" ជុងហ្គុក ងើបចេញដើម្បីទៅទូរស័ព្ទបន្តិច ។
"ហាឡូ! អូនដល់ផ្ទះហើយមែនទេ?"
"អឹម! ដល់ផ្ទះមួយសន្ទុះធំហើយ"
"ចុះ...អូនមិនគិតសួរបងថាពេលណាទៅវិញ ឬ ហៅបងទៅវិញទេ មែនទេ?"
"ហា? ចាំបាច់ដែរ? ខ្ញុំស្មានថាបងគឺនៅសប្បាយ មិនចង់រំខាននោះទេ បងអាចមកពេលណាក៏បាន"
"អូនគួរតែបារម្ភបើបងនៅយូរពេក អាចហៅបងបាន គួរតែហៅ ហេតុអីអូនអត់មានសារអោយបងសោះអញ្ចឹង?"
"យល់ថាបងនៅជាមួយបងប្រុសខ្ញុំទៅហើយ កុំអោយថា មានប្រពន្ធ មិនបានជុំមិត្តភក្តិ ខ្ញុំមិនថាអីទេ គេងផ្ទះបងប្រុសក៏បាន"
"ហៅបងទៅផ្ទះផងមើល"
"អេ...មនុស្សនេះចម្លែកៗ មិនហៅក៏ខុសដែរ?"
"មិនខុសទេ តែបងចង់អោយអូនហៅបងទៅផ្ទះ"
"ចប់ចាំមកវិញ"
