ព្រឹកថ្ងៃថ្មី...
ថេហ្យុង ពឺតរមួលខ្លួនភ្ញាក់ពីគេងម៉ោង 9ព្រឹក ក្លិនឈ្ងុយនៃកាហ្វេអោយគេងើបចេញពីបន្ទប់មកខាងក្រៅទាំងសក់រញ៉េរញ៉ៃ គេភ្លេចថាមានមនុស្សនៅជាមួយទៅហើយ ។
"អ្នកណាឆុងកាហ្វេ?" សម្លេងរង៉ូវលឺដល់ត្រចៀកអ្នកដែលនៅចង្ក្រានបាយ ។
"គឺបង!! ថេហ៍ ចង់ញាំកាហ្វេទេ?"
"អត់ទេ...អុ៎!! លោក..??" ថេហ្យុង ភ្ញាក់ខ្លួនរត់ចូលបន្ទប់វិញយ៉ាងលឿន ។
"ថេហ៍...? កើតអី?" ជុងហ្គុក ធ្វើមុខឆ្ងល់ៗ ឃើញ ថេហ្យុង ចេញមកប្លែកៗរហូតពេកនាយចង់ឆ្គួតទៅតាមដែរ ។
ថេហ្យុង បានរត់ទៅលុបមុខរបស់គេអោយស្អាតបាតទើបចេញមកវិញ ជុងហ្គុក កំពុងដាក់អាហារពេលព្រឹកនៅលើតុតូចរបស់គេ ។
"អូ៎...តើមានអ្វីញាំខ្លះ? នេះកុំថាលោកភ្ញាក់មកធ្វើអាហារពេលព្រឹក?" ថេហ្យុង មកអង្គុយជាមួយទឹកមុខដូចរំភើបយ៉ាងម៉េចមិនដឹង?
"ម្ហូបកម្មង់!!" មួយមាត់នេះ ថេហ្យុង ឡើងអស់រលីង ខំអរស្មានថានាយឧស្សាហ៍ងើបមកធ្វើអីអោយគេញាំហើយតើ ។
"ព្រោះក្នុងទូរទឹកកកអត់មានអីសម្រាប់ធ្វើទេទើបបងកម្មង់អាហារតែម្តងទៅ"
"ក៏មែនហើយ ទើបតែរើមកអោយមានអីក្រៅពីទឹក? ចុះម៉េចក៏មានកាហ្វេ?"
"កម្មង់មកជាមួយគ្នា ញាំទេ?"
"ខ្ញុំអត់ញាំកាហ្វេទេ"
"អញ្ចឹងចូលចិត្តអី? បងចង់ដឹង"
"ក្រៅពីកាហ្វេ! ខ្ញុំញាំកាហ្វេមិនបានតែចូលចិត្តក្លិនកាហ្វេ"
"ដូចដែល ថេហ៍ អត់ស្រលាញ់បងតែចូលចិត្តអោយបងនៅជិត?"
"អ្នកណាថា? ខ្ញុំមិនបានចង់នៅក្បែរលោកទេ"
"អញ្ចឹង...រៀបការហើយគេងបែកបន្ទប់ល្អទេ? ទៅធ្វើការរៀងខ្លួន មកវិញគេងរៀងខ្លួនគ្រាន់តែនៅក្រោមដំបូលតែមួយ បែបហ្នឹងត្រូវទេ?"
"ហេតុអី ចង់រៀបការជាមួយខ្ញុំ?"
"ស្រលាញ់!!"
"...." តែមួយម៉ាត់ ថេហ្យុង បិទមាត់ស្ងាត់ជ្រៀបទើប ជុងហ្គុក និយាយបន្ត ។
