ဆရာတစ်ယောက်၏နေ့စဥ်ဘဝ

အခန်း(91) ‌ နွားမကလေးလေထဲမှာပျံနေတယ်

အခန်း(91) ‌ နွားမကလေးလေထဲမှာပျံနေတယ်

  ချန်ချူစပြီးဆူဆဲပါတော့သည်။သူပြောတာက ဆဲနေတာနဲ့မတူပေမယ့် တကယ် ဆိုရင်ဆဲတာထက်တောင်ခံရခက်သေးတယ်။
  စစ်ဆေးမှုကိုနားထောင်နေတဲ့သူတွေအားလုံးလဲ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

  လူချင်းဟိုင်လဲ ကြောင်သွားသည်။သူက နည်းလမ်းရှာပြီးတက်ဖက်သူ့ရဲ့ စိတ်ဓါတ် ကိုထိုးဖောက်ဖို့ပြောတာ ချန်ချူ တခါတည်းစပြီး ဆူတော့မယ်လို့ဘယ်ထင်မှာလဲ။
  တစ်ဖက်သူက နဂိုကတည်းက သတ်သေချင်စိတ်ရှိပါတယ်ဆိုနေမှ ဒီလိုချန်ချူ ဆူဆဲမှတော့ သေချာပေါက်ပြဿနာဖြစ်လာနိုင်တယ်။

  လူချင်းဟိုင် ဒါကိုတားဆီးမလို့ပြင်နေတဲ့အချိန်မှာ လီကျစ်အန်းရဲ့ အပြုအမှုတွေ ကနားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်လာသည်။
  သူကခေါင်းကိုငုံကာ စကားမပြောတော့ဘူး ၊ ချန်ချူဘယ်လိုပဲပြောပြော တုံပြန်ခြင်းမရှိဘူး။

  နောက်ဆုံး…..
  စစ်ဆေးမေးမြန်းတဲ့အခန်းမှာ လီကျစ်အန်းရဲ့ငိုသံထွက်ပေါ်လာသည်။

  “ကျွန်….ကျွန်တော်မှားပြီ, ကျွန်တော်အပြစ်ကိုဝန်ခံပါမယ်…….”
  “ကျွန်တော်ရဲ့ဘိုးဘေးတွေကိုတောင်မျက်နှာမပြရဲတော့ဘူး……..”

“ကျွန်တော်ဘာမဆိုပြောပြပါမယ့်, ကျွန်တော်အပြစ်တွေကိုဆေးကြောနိုင်ဖို့ပဲ မျော်လင့်တာပါ……”
“ဝူး ဝူး ဝူး (ငိုသံ)………..”

လီကျစ်အန်းခေါင်းမော့လာတော့ လူက အရမ်းကိုငိုကြွေးနေပြီ။
စစ်ဆေးခန်းအပြင်ဘက် “………..”

ချန်ချူလဲဒါကိုမြင်တော့အမြန်သိချင်တာတွေမေးမြန်းလိုက်သည်။လီကျစ်အန်းက ငိုသံကြီးတဲ့ ကိစ္စအားလုံးကိုပြောပြလိုက်သည်။
မေးတဲ့ကုန်သလောက်ရှိတော့မှ စစ်ဆေးခန်းတံခါးပွင့်လာသည်။

ယွဲ့ယင်း စစ်ဆေးတဲ့ထားအချက်အလက်ကိုယူလာပြီး လီကျစ်အန်းရှေ့မှာ ချကာ လက်ဗွေနိုပ် ၊ အပြစ်ဝန်ခံခိုင်းလိုက်တော့သည်။
လီကျစ်အန်းက တစ်ဖက်က မျက်ရည်ကိုသုတ်ရင်း တစ်ဖက်က လက်ဗွေနိုပ်လိုက် သည်။ နောက်ဆုံးခေါ်ထုတ်သွားတဲ့အချိန်မှာတောင်ငိုနေတုန်းပဲ။