ဆရာတစ်ယောက်၏နေ့စဥ်ဘဝ

အခန်း(100) အသိအမှတ် ပြုပစ္စည်း

အခန်း(100) အသိအမှတ် ပြုပစ္စည်း

  ချန်ချူပထမထင်နေတာက ဒီတစ်ခေါက်သူမလွတ်နိင်တော့ဘူးပေါ့၊ ဒါပေမယ့် သူ့အန္တာရယ်ကိုမှမခံစားရဘူး။
  ပြီးတော့ တစ်ဖက်ကလဲ သူ့အပေါ်မကောင်းချင်စိတ်မရှိသလိုပဲ၊ဒီအတိုင်း ကြောင် တောင်တောင်နဲ့ သူ့ကိုကြည့်နေတာ။

  ချန်ချူ စကားမပြောတက်ချင်ယောင်ဆောင်တာ အသုံးမ၀င်တာတွေ့တော့ နောက်ခြေသုံးလေးလှမ်းဆုပ်လိုက်ပြီး ခေါင်းငုံ့ထားလိုက်သည်။
  တစ်ဖက်ကအသံထွက်လာသည် “ငါနဲ့မင်း ပဲတင်ထပ်သံအတူကျမှတော့ မင်းက ငါတည်ရှိမှုကိုသိဖို့ထိုက်တန်နဲ့သူတစ်ယောက်ပဲ၊ မင်းငါ့ကို လင်ကျွင်းလို့ခေါ် လို့ရတယ်၊ မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ ကလေး”

  ချန်ချူတစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်ပြီးနောက် သူ့နာမည်ကိုပြောပြလိုက်သည်။သူလော လောဆယ်ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာနားမလည်ပေမယ့် ၊ သူ့များလက်အောက်ရောက် နေချိန်မှာ သည်းခံခေါင်းညိမ့်ရမှာပဲ။
  ယောက်ျားတစ်ယောက်က အခြေအနေအရပြောင်းလဲနိုင်တယ်၊ ကြောက်ရမယ့် အချိန်မှာ ကြောက်သင့်တယ်။

  “ကောင်းတယ်၊ ငါမှာ သိကျွမ်းသူမရှိတာ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာခဲ့ပြီ” လင်ကျွင်းက ယပ်တောင်လေး ချန်ချူကိုလှမ်းပေးကာပြောလိုက်သည် “ကလေး ၊ ငါ့ရဲ့အသိအမှတ် ပြုပစ္စည်းကိုယူသွား ၊ ဒီပစ္စည်းကမင်းကိုလမ်းပြပေးလိမ့်မယ်”
  ချန်ချုကြောင်တောင်တောင်လေးနဲ့ပဲ သူ့ပေးတဲ့ ယပ်တောင်ကိုလှမ်းယူလိုက်ကာ ၊ အဲတစ်ခဏအတွင်းမှာပဲ သူ့ကိုယ်က လေးပင်သွားပြီး အဆုံးနိုင်တဲ့ အမှောင်ထုကြီးထဲ ကျသွားသည်။ချန်ချူနောက်တစ်ခေါက်မျက်လုံးပွင့်လာတော့ သူ့ကျန်းနန်းလီလောက ထဲမှာပြန်ရောက်နေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
  “ညီလေး , မင်းနောက်ဆုံးတော့နိူးလာပြီပေါ့!” မြစ်ဝါမြစ်ခဲတံအသံက ချန်ချူဦး နှောက်ထဲထွက်ပေါ်လာသည်။ “မင်းအိပ်နေတာ တစ်ရက်ရှိပြီ”

  “ပီရဲ, ကျွန်တော်…..”ချန်ချူ သူ့အိမ်မက်ထဲကကိစ္စကိုပြောပြမလို့ရှိသေးတယ် ၊ ရုတ်တရက် သူ့လက်ထဲမှာ ယပ်တောင်တစ်ချောင်းကိုင်ထားတာကိုတွေလို့ရတော့ အံသြသင့်သွားပြီး “ဒီယပ်တောင်…..”
  “ဒီအတိုင်းအလိုလိုပေါ်လာတာပဲ၊ ဒါပေမယ့် မလောနဲ့ ၊ ဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ ငါအကြမ်းတော့သိသလိုပဲ”မြစ်ဝါမြစ်က ပြောလိုက်သည် “မင်း ဖြစ်နိုင်တာက အဆင့် လွန်ရှင်းမော်နဲ့ တွေ့လိုက်တယ်မဟုတ်လား?”