Sa katahimikan ng gabi, kapag ang luha'y bumabagsak na parang ulan,
Ako ang magiging magaan na haplos upang pawiin ang iyong lungkot at lumbay.
Isang matibay na haligi, matatag na bakal, upang suportahan ang iyong napapagod na katawan.
Sandalan mo ako, maging sa iyong pinakamadilim na sandali, narito lang ako, mananatili.
Patuloy akong sasama sa iyo, sa panahon man ng kalungkutan at pangangailangan. Hindi kita iiwan.
Magsisilbi akong silong na maaaring pumawi ng iyong mga pagkabalisa at pag-aalala,
At kumot na magbibigay sa iyo ng init at ginhawa.
Sa mga sandaling ikaw ay nalulumbay, lagi akong narito, matatagpuan, sasamahan ka kahit sa dulo ng madilim na paglalakbay.
YOU ARE READING
Only My Heart Knows
PoetryWithin this anthology lies a tapestry of verses penned by Jcena Mortiff, each intricately woven around diverse manifestations of love. These words ache to break the shackles of confinement, the very letters thirst for emancipation, all plucked from...
