Perdenin Ardındaki Yüzler

8. BÖLÜM

BARAN DAĞDELEN'İN ANLATIMINDAN

05/09/2014

Baba...

Bu kelimeyi, bir çocuk onu ölümüne seven babasına söylerdi, değil mi?

Onu ölesiye döven adama değil.

Ruh bir şekilde kıvrıldı dudaklarım. Birazdan olacaklardan habersiz...

...

Gözlerim yarı baygın bir şekilde etrafta gezindi. Altımdaki soğuklukla parkenin zemininde yattığımı anlamıştım.

Babamın yine neye sinirlenip beni dövdüğünü bilmiyordum. Gerçi, bilmekte istemiyordum.

Canım yanıyordu. Canım çok yanıyordu ama karşı odadan gelen annemin yardım çığlıkları, bu acımı unutturuyordu.

Zorlukla ayağa kalkıp kapıyı yumruklamaya başladım. Aniden açılan kapıyla karşımda iri yarı bir adam belirdi. Kolumdan tuttu. Beni zorlukla annemin olduğu odaya götürüp elimi yatağın başlığına kelepçeledi.

"Bırak lan beni, orospu çocuğu!" Bağırdım. Zorla verilen uyuşturucu ve dayak yemenin etkisiyle çırpınmalarım boşa gidiyordu. "ANNE! BIRAK ONU ADİ KÖPEK!" Tam o an yanağımda patlayan tokatla başım yana düştü. Gözlerimin karardığını hissedebiliyordum.

"Bırak lan annemi!" Babam olacak o it dinlemedi. Annemin ellerini hiç acımadan bağladı yatağın başlığına. Beni de tam karşısına bağlamışlardı.

"İzle! İzle ve gör." İri yarı bir adam, annemin üzerindeki kıyafetleri yırta, yırta çıkardı. Koyuyordu annemin benim karşımda tecavüze uğraması.

Ve o gece, annem beş kişi tarafından saatlerce, gözümün önünde tecavüze uğramıştı.

Beni de hemen ardından anneme tecavüz eden kişilerin eline vermiş, benim ve annemin üzerinden yüklü bir miktar para almıştı.

Şimdi ise ne mi yapıyordum? Beni getirdikleri yoğun rutubetli bir oda da kapıyı açmaları için yumrukluyor, tekmeler atıyordum.

Aklıma annemin o yardım çığlıkları geldi. Kimse duymamış mıydı? Yoksa, babam onlar konuşmasın diye para mı teklif etmişti.

Ağladım, duvarın en dip köşesine geçip gözyaşlarım kuruyana dek gözyaşı döktüm.

Kaç saat geçmişti bilmiyordum. Akşam mı olmuştu yoksa sabah mı onu da bilmiyordum. Her yer karanlıktı. Pencere yerine duvarların oluştuğu bir oda.