Perdenin Ardındaki Yüzler

KESİT

Sekiz saat...

Evet, tam sekiz saattir ameliyathane kapısının önünde bekliyorlardı, Ediz ve Mete. Kardeşi yoğun bakımdan çoktan çıkmış, normal odaya alınmıştı. Anıl ise direkt olarak morga götürülmüştü.

"Hayati riski yüksek," demişti hemşire. "Kurşun tam omurgasına denk gelmiş, yaşasa bile felç riski var." Ve bunları söyleyip gitmişti.

"Canı çok acıyor mudur?" Dedi Ediz, kalbine çöken ağırlıkla. "Yalvarırım," akan gözyaşlarını hızla sildi. "Yalvarırım sevdiğim kızın acılarını bana ver."

O an ameliyathane kapısından çıkan doktorla bütün sesler sustu. Öyle ki, her ikisi de nefeslerini dahi tutmuşlardı.  Doktor, birkaç dakika boyunca baktı, o'na beklentiyle bakan çocuklara. "Maalesef, hastayı kaybettik."

İkisininde gözleri şokla açıldı. "Ne?" Çaresiz bir ses, nasıl bu kadar sessiz çıkabilirdi. "N...nasıl?" Diye fısıldadı bir kez daha.

"Biz elimizden geleni yaptık ama..." derin bir nefes aldı. "Hasta çok fazla kan kaybetmiş, üstelik kalbinde bulunan rahatsızlık bu durumu daha fazla kötüleştirmiş."

"Kalbinde bulunan rahatsızlık?"

"Bilmiyor muydunuz? Karınızda koroner arter hastalığı varmış. Tabi bu tedavi edilebilir bir durumdu fakat, damarlar iyice büzüşüp, tıkandığı için hastayı biraz zorlamış." Ardından çaresiz bir gülümseme yollayıp yanlarından ayrıldığında, Mete ve Ediz dumura uğramışçasına ameliyat kapısına baktılar.

"Hayır," yutkundu Ediz. "Hayır, ölemez. Ölmedi o!" Başını art arda iki yana sallıyor, bir çare karşısındaki Mete'ye bakıyordu. "Hayır, hayır ölmedi..." bir çocuk gibi omuz silkmeye başladı.

Mete'ninde Ediz'den bir farkı yoktu. Doktor, öz kardeşinin öldüğünü söylüyordu fakat Mete'nin elinden gelen hiçbir şey yoktu.

Az sonra ameliyathanenin kapısı tekrardan açıldı, ancak bu sefer çıkan kişiler birkaç hemşire ve üzeri örtülmüş bir şekilde sedyede yatan sevdiği kızdı. Hemşireler sedyeyi sürüklerken, Ediz direktmen önlerine geçti.

"Hayır, hayır götürmeyin, Adin'imi!" Diye bağırdı Ediz. "Götürmeyin, yalvarırım götürmeyin. Hem üşür o."

"Beyefendi..." demişti hemşire, Ediz'e çaresiz dolu bakışlarını yollarken. "Lütfen zorluk çıkarmayın, morga götürmek zorundayız."

"Hayır! Hayır, çok üşür o. Soğuğu sevmez benim Adin'im. Yalvarırım götürmeyin."

《》《》《》

Selamlar, nasılsınız?

Aslında kesit atmayacaktım ama hem yetiştiremedim hemde hastaneye gitmem gerek. Hastaneden geldiğimde atarım artık bölümü.

Ya sizden bir ricam var, aranızda iyi kapak yapan var mı acaba? Eğer varsa benim yeni yazacağım kurgu için kitap kapağı yapabilir mi?

Neyse akşam saat sekiz gibi görüşmek üzere.