Ular -Erkek Versiyon

16-

08.09.23

Ular Çevikel

Şevket'in, abim olabilecek adamın çocukluk evini gördüğümden beri içimde değişik hisler vardı. Ona ait eski odasında uyandığımda sanki yıllardır bu evde, onun yamacında yaşıyormuş gibi hissetmiştim. Babası ve annesi, bana sevgi gösterirken onun gözlerinde gördüğüm gurursa... Derin bir nefes alıp sigarayı ciğerlerimin en karanlık köşelerine kadar çektim. Bir umut?..

"Selam yavru," diye yanıma gelen Necmi de oturup bir sigara yaktı. Birol'la Bilal evin içinde, aileyle plan yapıyor... "Ne oluyoruz? Bizim Ural böyle sessiz olmazdı."

"Uyuyor," dediğimde şaka yaptığımı düşünüp güldü. "Şevket'in hikâyesiyle benim pederin anlattıkları tamamen uyuyor."

Gülmeyi kesti, elindeki sigara titredi ve içeriye bir bakış attı. Bana döndüğünde sigarasını küllüğe öylece koyup dirseklerini dizlerinin üzerine koydu, başını da elleri arasına aldı. Bir süre şaka yaptığımı düşünerek birkaç soru sorsa da çoktan ciddiye almıştı. Bitmiş sigaramı söndürmeden ucuyla yeni bir tane yaktım, kalmış izmariti küllüğe koyup söndürdüm.

"Muammer abi bir fotoğraf gösterdi, birinin ortaokul yıllarından kalma fotoğrafıydı. Hiçbir şey söylemeden direkt gösterdiğinde istemsizce Ular'ın bu fotoğrafta ne işi var dedim, ama sana yemin ederim klonun gibiydi. Sonra onun Şevket olduğunu söyledi. Şimdi ikiniz de ortaokul yıllarınızdaki tiplerinize benzemiyorsunuz ne Şevket ne de sen. Şu anda da birbirinize benzemiyorsunuz, ben size arkadaş bile demem. Ama o fotoğraf..." Susup sigarasını geri aldı, derin bir nefes çekti. Ağzındaki dumanı yutup gerisini üfledi; "demek tamamen uyuyor ha?"

"Tamamen," derken başımı aşağı yukarı salladım. İkizlere söyleyip söylemeyeceğimi sorduğunda Bilal'in ağzında bakla ıslanmadığından başımı iki yana salladım. Şevket'in öğrenmesine izin veremezdim. Kardeşi bıçakladı onu. O iş senelerce geçmeyecek, ya vurduklarımın izleri? Gözlerimi kapatıp yutkundum. 

Bu dayak işlerinden sonra hep vicdan yaşardım, birisinin benim yüzümden acı çektiğini görmeyi hâlâ kabuslarımda görürdüm. Ama acı çekmektense çektirmek daha kolay geldiğinden bu işi yapardım. Seneler önce Baba'nın emriyle gidip öldürdüğüm herif rüyalarımın tek konusuydu, uykular bile haramdı bana. Yine de hiçbirinin vicdanı, yakınına zarar vermenin vicdanıyla yarışamazmış. Eğer gelecek senelere biraz merakım olmasaydı yıllar yıllar önce o adamı öldürdükten sonra yaptığım gibi kafama silah dayar hiç düşünmeden sıkardım, bu sefer kimsenin engel olmasına izin vermezdim. O zaman Bilal'in beni durdurmasına iznini versem de şimdi kimseye karıştırtmam.

"Ular düşünme," diyen Bilal aniden yanıma oturdu. Korkuyla ona baksam da umursamadan sigarasını yaktı. "Her şey olacağına varacak yavrum. Sen vicdan azabı çeksen de düşünmekten kutularca sigara bitirsen de kafandakiler değil, olması gereken olacak."

"Canım yanıyor." Sesim titrediğinde arkadaşlarım bana dönmüştü. "Canım çok yanıyor. Neden her seferinde benimki yanıyor? Ulan... Neredeyse canını alacaktım adamın, bir özre bile izin vermeden affetti beni. Şimdi nasıl diyeceğim." Sigarayı bırakıp ellerimle yüzümü kapadığım an Bilal omuzlarımdan sarıp ensemden öptü.

"Sabret koçum. Sen intiharı bırakıp yaşamaya karar vermiş adamsın, o yıkılışı tekrar yaşamaya gerek yok. Sadece sabret. Yorulduğunda yaslan bize, gerektiği yere biz taşırız." Necmi de uzanıp dizimi sıktığında hissettiğim güven duygusu kalbime ulaşamadan abini öldürecektik düşüncem yüzünden sönüyordu.

"Hadi dağılmanın zamanı değil. Adama bulaştırdığımız çamurları toplayalım, sonra yine diplere ineriz. Hadi." Bilal'in yönlendirmesiyle ayağa kalksam da durup Bilal'e baktım; bozuk saat gibiydi. Öyle amansız bir anda doğru karaktere bürünüyordu ki tek hareketiyle battığın bataklıktan bile kurtarır insanı.

"İyi ki varsınız," dedim kolunu sıkıca tuttuğum kardeşime. Onlar bana sarıldığında ben de karşılık verdim.