Guarding Chances (Battaglia Nella Vita #2)

Chapter 23

Warning: Physical Abuse

Arisanna Mirielle Trujillo

After that day, hindi ko na nagawang lubayan pa si Kuya Han. It's was so hard because I can't even watch his moves inside the campus because I'm not ready to tell him everything. Sobrang dami na rin niyang pinagdaraanan. Kung anu-ano na lang ang aking dinahilan sa kaniya. 

Sa bawat araw na lumilipas na binabantayan ko siya, sa bawat panahon na nagsisinungaling ako sa kaniya, at sa mga pagkakataong nagtatago ako sa kaniya, unti-unti kong napapansin na nahihirapan na akong pumorma ng mga salita. It's getting hard to form words because I often forget about things, and sometimes those things are important because I can feel it, but I couldn't remember it and that's frustrating me even more.

"Aren't you going inside?" tanong ni Kuya Han habang nakahinto kami sa harapan ng Ridgeview University. I smiled, before shaking my head.

"I need to meet with my group mates at a nearby cafe, I'll go after it. Take care, Kuya." sabi ko sa kaniya, kahit na bakas na bakas sa kaniyang mukha ang pagtataka, tumango na lamang siya atsaka naglakad na papasok sa campus. 

Nang masiguro kong nakapasok na siya sa loob ay doon na rin ako nagsimulang maghanap ng masasakyan. Wala naman akong ibang gagawin kaya naisipan kong umuwi na lang agad. Hinang-hina na rin naman kasi ang katawan ko, at palaging gustong magpahinga. Kumakain naman ako nang tama dahil nga kay Kuya Han, pero wala yatang epekto ang mga iyon sa patuloy na paghina ng aking katawan. 

"Pres!" napalingon ako sa kumalabit sa akin.

"Pres, are you okay? Bakit nandito ka mag-isa?" tanong nito sa akin.

"I-I'm sorry, but I have to go." sabi ko at akmang tatalikod. I wanted to leave because I don't remember her name, it's frustrating. I slightly pinched my wrist's skin and slowly tapped the floor with my foot. What's her name?

"P-Pres...What's happening to you? You look so pale and white." sabi pa nito sa akin. Umiling ako sa kaniya.

"I-I need to leave..." mahinang usal ko.

"Wait, Pres. Baka anong mangyari sayo." sabi pa nito.

"I said let me leave!" sigaw ko, mukhang nabigla naman siya roon. I suddenly felt the guilt eating me, luckily I saw a taxi cab approaching that's why I didn't even bother to look at her more and decided to get in the car.

I don't know why I suddenly felt so bad about the thing I did to the person who is unknown to me, I don't know her name, but I feel so connected with her. What's happening to me?

"Saan ka, Miss?" tanong ng driver. Hindi ako agad nakasagot. It took me almost ten-minutes to finally figure out where I'm headed to.

"Sa O-Orchard homes po..." sagot ko.

"Miss kanina pa tayo nakalagpas, ang tagal mong sabihin." sabi nito sa akin at tila naiinis na bago iniliko ang sasakyan sa u-turn area. Napayuko ako, I don't know what to do anymore, my memory kept on glitching and it's not a good sign, and I feel so nervous about it.

Nang huminto na ang taxi ay naglabas na lang ako ng limang-daan at inabot iyon sa driver. Inis pa nitong kinuha sa akin ang pera, kaya napayuko na lang akong umalis at lumabas sa taxi.

Pagkalabas ko ng taxi ay agad-agad akong pumasok sa loob ng condominium building dahil na rin sa ambon, papalakas na rin siguro ang ulan dala na rin ng dilim ng buong kalangitan. Dahan-dahan lang ang aking lakad, na para isang munti na nag-aaral pa lang humakbang at maglakad. My whole body feels week, my heart always clenches, everytime I seems to forgot something or something, my heart is breaking into pieces.