Secret Amour -HyunLix-

1.7

Neydi bu içimdeki aptallık? Bir erkekten hoşlanacak kadar kafayı sıyırmış değildim herhalde? Gözlerimden sıcak yaşlar süzülüp yüzümdeki bandajı ıslatıyordu. Yavaşça kafamı eğip hıçkırdım. Canım şu anda çok acımıştı. Kalbime bir sürü şiş geçirilmiş gibi acıyordu.

Daha bu acıları nereye kadar çekecektim ben? Tanrı'nın acıması yok muydu? Ne gibi bir günah işlemiştim? Ne yap dediyse yaptım, iyi bir çocuk olmaya çalıştım, insanları kırmadım, kibar olmak istedim, yardım sever olmaya çalıştım. Peki neden her hikayenin sonu aynı bitiyordu? Başka kitaplar okumak yerine bir kitapta takılı kalıp sürekli baştan mı okuyordum?

Hatamı bulamadıkça böyle mi devam edecekti bunların hepsi? Yoksa bir şekilde yolumu aydınlatan bir güneş gelecek ve bir daha beni karanlıkta bırakmayacak mıydı? Bunların hepsi bir uydurmadan mı ibaretti yoksa gerçekten olacak şeyleri mi hayallerimin en süslü köşelerinde saklamaya çalışmıştım?

Yıllarca rafa kaldırdığım duygular bir gün üzerime düşecek miydi? Yoksa o günler çoktan gelmiş çatmış mıydı? Gözlerin yalan söylediği bu dünyada en güvenilir kişinin kim olmasını bekliyordum?

Telefonum çalmaya başlayınca arayanın Hyunjin olduğunu gördüm. Önce reddetsemde ısrarla bir kaç kez daha aramaya başlamıştı. En son dayanamadım ve açtım.

"Ne oldu?"

"Sevgilim, dinle beni."

"İğrenç tabirlere ihtiyacım yok. Benimle düzgünce konuş."

"Sende beni seviyorsun biliyorum."

"Sevmiyorum. Sevmeyeceğimde."

"Fazla konuşmasan iyi edersin. Sorun ne?"

"Sorun ne mi? Gerçekten bunu soruyor musun?"

Diyerek alayla kırkırdadım.

"En büyük sorun sen ve o aptal çenen! En büyük sorun böyle bir hayat yaşamam! En büyük sorun sana güvenmem! En büyük sorun benim aptallığım! Sorunların en büyüğü ise dünyaya gelmiş olmam! Anlıyor musun?"

"Saçmalama lütfen."

"Kes artık ne olursun."

"Hayata karşı fazlaca bencilsin."

"Ben bencil biri değilim, sadece insanlar duymak istediklerini duyamayınca bana bencil damgası vurdular. Anlıyor musun?"

"Pekala, biraz sinirli gibisin. Sonra da konuşabiliriz."

"Seninle konuşacak tek bir kelimem kalmadı. Hepiniz, her şey ömrümü tüketip bana bir hiç gibi davrandı, tamam mı? Şu an gelip kimse iyilik meleği adında beni iyileştirmeye çalışmasın. Çünkü sonuçlar hep bir hiçten başka bir şey olmayacak."

"Kim söyledi bunu?"

"Kimse kim, çokta önemli değil. Herkes beni sıfır gibi görüyor. Matematikteki sıfırı neyle çarparsan çarp sürekli bir hiç cevabını verecektir. Bu yüzden benimle çarpışmadan dikkatlice önünüze bakın. Tamam mı?"

Telefonu sinirle kapatıp bir kenara koydum. gözlerimden yaşlar akıp akıp gidiyordu. Uzun zaman sonra böylesine ilk kez ağlamıştım.

★

2 hafta sonra

Hayat devam ediyordu. Kimse yüzüme bakmasada bir şekilde ayakta kalıp yine de pozitif enerji saçmaya çalışıyordum. Jisung'u kendi sorunları ve benim sorunlarım ile üzmemek adına hiçbir şeyden bahsetmedim. Bana uygulanan her şey vücuduma gömülü olarak kalmıştı.