Secret Amour -HyunLix-

5.3

Saatler geçmez gibi olmuştu. Kapının önünde öyle camdan bakarak bekliyordum onu. Saate baktığımda 11.04 ö.s. olduğunu fark ettim. Kafamı tekrar cama çevirince Felix'in gözlerini açtığını gördüm.

Hızla etrafa baktım.

"Doktor! Doktor yok mu?!"

Bir kaç hemşire benim bağırmama gelmişti.

"Gözlerini açtı! Yaşıyor!"

Hemen içeriye girdiklerinde bende girmek istedim. Fakat kimse izin vermemişti.

"Bende gireyim... Lütfen! Onu görmek istiyorum! Sarılmak-"

"Beyefendi bu mümkün değil."

Lafımı hemşire kesince tam ağzımı açacaktım ki Chan kolumu tuttu.

"Hyunjin, oturalım ve sakince bekleyelim."

Saatlerdir ayakta camın önünde bekliyordum. Ama yorgunluk hissi yoktu. Felix'imi gördükten sonra asla yoktu.

"Chan... O yaşıyor!"

Yüzümde belli belirsiz bir gülümseme oldu. Tanrıya şükürler olsun onu benden almamıştı.

"Hyunjin, sevinmek için daha çok erken. Fakat lütfen toparlan. Kızınız için güçlü ol."

Haklıydı, kızımıza sahip çıkmalıydım.

"Sabahtan beri ya anne diye ya da baba diye ağlıyor. Susturmak imkansız!"

"Haklısın..."

"Jeongin ile eve gittiler. Sende dinlen biraz."

"Olmaz, Felix uyandı. Belki görüşürüz."

Kapı sesi duymamız ile arkamızı döndük. Doktor çıkmıştı. Hemen yanına gittim.

"Durumu nasıl?"

"Aslında gözlerini açması bir mucize diyebiliriz. Fakat sevinmek için daha çok erken. Mermi şahdamarına çok yakın geldiği için hayati tehlike var. En azından yarası iyileşene kadar ani hareketler etmemeli uyanması dezavantaj denilebilir. Bazı kişilere söz geçirmek zordur yapma dedikçe dikkat etmezler."

Kafamı salladım.

"Sizce... Hastaneden çıkabilir mi?"

"Emin değilim. Şuan tek umudumuz şahdamarına yakın olan yaranın büyütüp şahdamarını patlatmaması."

"Büyümesi olası bir durum mu?"

Chan'ın sorusu ile bende merak etmiştim şuan.

"Mermiyi almak çok zordu, her ne kadar dikiş atsak bile tutmayabilir."

Kafamı salladım. Gerçekten sevinmek için çok erkendi. Gözlerim camdan içeriye kaydı Felix öylece uzanıyordu.

"İçeriye girebilir miyim?"

"Şuanlık olmaz, hastanın uyuması, dinlenmesi gerekiyor."

Kafamı tekrar salladım.

"Yeniden geçmiş olsun."

Diyerek doktor gitmişti. Bende cama yaklaşıp biraz tıklattım. Felix'imin gözleri bana dönmüştü. El salladım yavaşça. O da bir parmağını kaldırmıştı. Hareket edemeyecek kadar yorgun olduğu belliydi.

Ellerim ile burada olduğumu söyler şekilde işaret yaptım. O da gözlerini kırpıştırdı. Kocaman gülümsüyordum fakat gözlerimden yaşlar bir bir iniyordu.

"Otur biraz, yorulmadın mı?"

"Olmaz, Felix'i gözetlemeliyim. Bir şey olursa haberim olmalı."

"Tüm gece uyumadın. Akşam oldu neredeyse 24 saat olacak."