Secret Amour -HyunLix-

3.0

Felix'in anlatımı

Fransa'ya döneli 1 ay olacaktı. Babam beni aramamıştı. Elbette bu çok tuhaftı. Odamda öylece otururken kapımın çaldığını duymuştum. Gece geç saatte kimin geldiğini düşünmeye başladım. Bu saatte ancak Jeongin veya Chan gelebilirdi.

Gittim ve kapıyı açtım. Karşımda Hyunjin duruyordu. Tek kaşım istemsiz havalanmıştı.

"Seni buraya kadar getiren şey ne?"

"Gir şu içeriye."

Sinirle beni ittirip kapıyı kapatmış ve kilitlemişti.

"Evime böyle girme hakkını nereden alıyorsun sen?"

"Felix az daha konuşursan..."

"Ne olurmuş konuşursam?"

"Siktiğimin koltuğuna otur, yoksa ben oturtmasını bilirim."

Sakince koltuğa oturdum ve ona bakmaya başladım.

"Neyin peşindesin?"

"Hiçbir şeyin peşinde değilim."

"Amacın ne Felix! Ne istiyorsun? Nora'dan beni ayırmayı mı? Seviyorum diyorum sana!"

"Bir zaman!"

Dedim ve sustum. Gözlerim titriyordu.

"Konuş!"

"Bir zaman bana da sevdiğini söyledin!"

Kalbim çok hızlı atıyordu. Kendi kendime söylenmeye başladım.

Sus, sus ki kimse bilmesin içinde kopan çığlıkları. Sus ki kimse anlamasın çektiğin acıları. Ömrün boyunca sus, fakat sana karşı yapılan hatalara susma. Eğer bu gün bir hataya susarsan, ilerde seni her gün sustururlar. Sessiz ağla, sesli savun kendini.

Derin bir nefes aldım. O ise alayla gülmüştü.

"İnandın yani buna?"

"Oyun oynadığını bilseydim, yine inanırdım."

"Bu kadar aptalsın. O küçük kafan ile kendini zeki sanıyorsun."

Kaşlarımı çatıp ayağa kalktım.

"Söylesene, bir kerecik olsun o kalbinin hızını arttırmadım mı?"

Sol göğsüne vurup biraz ittim onu.

"Ya da... Canını yakmadım mı? Vicdan azabı çekmedin mi?"

Bir elimi sol göğsüne koydum.

"Çek elini."

"Ne kadar sadıksın sen karına?"

"Bu seni ilgilendirmez."

"Hadi ama..."

İkimizde sustuk. Sakince ona daha da yaklaştım. Tek acı çeken kişi ben olmayacaktım. Ben acı çekiyorsam herkes çekmek zorundaydı.