Secret Amour -HyunLix-

5.7

Elime verilen kağıt ve kaleme bakıyordum öylece. Bu imzayı atmak çok zordu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Bu sırada omuzumda bir el hissettim. Dönüp elin sahibine baktım.

"Hyunjin, yapmalısın oğlum."

"Korkuyorum... Benden nefret etmesinden korkuyorum."

"Etmeyecek merak etme. Sadece imzala."

Sessizce tekrar önümü döndüm. Yavaşça bir imza attım. Babam kağıdı elimden almıştı. Biraz uzakta duran doktora vermişti.

"Tamamdır, işlemi başlatabiliriz."

Doktor yanındaki asistana söyleyince asistan kafasını sallayıp çıkıp gitmişti.

"İçiniz rahat olsun. Bu onun için en iyisiydi."

Sakince koltuğa oturup arkama yaslanıp kafamı geriye attım ve gözlerimi kapatıp derince bir nefes aldım.

"Hyunjin."

"Hm?"

"Ro-na'yı... Son kez görmek istersin değil mi?"

"Baba, buna bu caniliği yapmış olsam da kızım o. Onu yalnız başına bırakamam."

Babam kafasını sallamıştı.

"Ro-na'yı getireceğim."

Bir şey dememiştim. Babam da benden bunu beklememişti zaten. Odadan çıkıp gitmişti. Bende cebimden telefonumu çıkartmıştım. Ekranında Felix ile kızımız vardı.

Fotoğrafta o kadar içten gülümsemişti ki bir anlığına yanımda sıcaklığı hissettim. Kızımıza sıkıca sarılmış, yüzünde kocaman bir gülümseme ile kameraya bakıyordu.

Bende istem dışı gülümsedim. Benim yaşama amaçlarımdı onlar. Fakat artık bir amacım bile kalmamıştı.

"Bebeğim benim... Güzelim, bir tanem."

Ekrana düşen bildirime baktım. Bugün çıkmaya başladığımızın üzerinden 2 yıl geçmişti.

Bir anlığına yutkunamadım, bir şey boğazıma yapışmış gibi oldu.

Kapı açılınca oraya baktım. Babam kucağında Ro-na ile gelmişti. Yavaş adımlarla ikisi tam önümde durdu. Babam kucağıma Ro-na'yı verdi. Kızımı öpüp kokladım.

Bir daha yapamayacaktım çünkü. İstesem bile yapamayacaktım. Gözlerimi kapatıp kızımın kokusunda biraz olsun huzuru aradım.

Yine kapı açılınca gözlerimi açtım. Bir kaç hemşire, doktor gelmişti.

"Hemen mi?"

Diye sordum.

"Evet, her şey için hazırız."

"Böylece veda etmek istemiyorum..."

"İmzayı attınız bay Hwang."

"Baba..."

"Oğlum hiçbir şey yok. O daha mutlu olacak."

"Ya olmazsa?"

"Olacaktır."

Sertçe yutkundum. Gözlerim kızıma döndü. Bana bakıyordu o boncuk gözleri ile.

"Babacım, kızım... Biriciğim, en değerlim. Seni ve anneni koruyamadım. Beni affedin olur mu...?"

Diye kulağına fısıldadım. Sımsıkı sarıldım sonrasında. O da bu onun sonu olduğunu bilmiş gibi bana sarıldı. Küçük kollarını boynuma sarmıştı.

Gözümden düşen bir yaş onun kıyafetini ıslatmıştı. Ne yapacağımı bilemez olmuştum ki biri kızımı benden almaya çalıştı.

"Hayır... Vermek istemiyorum..."