Secret Amour -HyunLix-

2.5

Bir kaç gün sonra

Evimde sakince otururken kapı çaldı. Ardından yumruklar kapıya geçmeye başladı. Yerimden kalkıp kapıyı açtığım gibi babam yakalarıma yapıştı.

"Derdin ne senin?"

Babamın sakin kalmaya çalışan sesini duyduğum zaman bir şeyler olduğunu anlamıştım.

"Bir derdim yok."

Diye cevap verdim. O ise beni itmiş ve duvara yapıştırmıştı.

"Sana ne kadar para döktüm! İyilikte yaramıyor!"

Sessiz kaldım. O ise gelip bir tane vurmuştu. Kafam yana düşse bile sessiz kaldım.

"Nasıl benim çocuğum olabilirsin? Başımı öne eğdirdin! Çocuğumun mutluluğunu göremeyecek miyim!?"

"Sen kendin söyledin bana, Yoon-jae bir oğlana sahip ise o çocuk başını yere eğmez diye. Şimdi neye şikayet ediyorsun?"

"Başını yere eğmez dedim. Fakat burnu havada olur demedim!"

"Baba, en azından biraz olsun beni anla."

"Ben seni anlamıyor muyum ha?! Sınav yılın dedim, bir şey yapmadım. Ama bizde girdik sınava!"

"Her insan aynı mı sence!?"

Diye bağırmam ile bu sefer bir yumruğu karın boşluğuma denk getirdi.

"Babana karşı saygısızlık etme. Duydun mu beni?! Babana karşı saygısızlık etme!"

Bir kez daha vurdu. Ben iki büklüm olmuşken yakalarımdan tuttu ve beni kaldırdı.

"Seni kim yetiştirdi? Ben yetiştirdim... Şimdi tutunduğun dalı kendin kesiyorsun."

"Her şeyden vazgeçtim! Anladın mı? Her şeyden vazgeçtim. İyi bir gelecek istemiyorum! Doktor olmak istemiyorum! Çalışmak istemiyorum! Hiçbir şey istemiyorum! Sıkıldım! Lanet olsun ki sıkıldım artık!"

Gözümden bir yaş düşüp gitmişti. Kolay değildi. Birçok kez zihnimi bulandıran kararları dinledim. Fakat uygulayamadım. Büyük bir güç her şeye son vermemi yüzlerce kez engelledi.

"Neyden sıkıldın ha?! Bu hayatta sen çalışma o çalışmasın kimse çalışmasın ne olacak! Bu Dünya'da boş yere kanına girilen milyonlarca çocuk var. Onları kim kurtaracak? Kim okuyupta onları koruyacak!"

"Sadece ben yapamam! İyi değilim! Anlıyor musun?!"

Kafamı duvara vurmamı sağlamıştı. Acı ile gözlerimi kapatıp inledim. Çok acımıştı...

"Baba..."

Dedim cılız bir sesle.

"Bir kere olsun... Bana sevgini hissettirir misin...?"

Bir sessizlik hakim olmuştu. Benim ise gözümden yaşlar düşmeye başlamıştı. Karmaşık duygular içindeydim. Sağlıklı düşünemez olmuştum. Aldığım kararlardan pişman olacağımı bile bile yaptım.