Secret Amour -HyunLix-

2.1

Bir kaç ay sonra

Odamda bir köşeye sinmiş ağlıyordum. Sınav haftasına gelmiştik ve her şey mahvolmuştu. Dersleri dinleyemiyor, sürekli uyuya kalıyor, bana söylenen şeyleri anlayamaz olmuştum. Haliyle bu da aile içinde şiddet görmeme sebep olmuştu.

Babam acımasız bir şekilde hem lafları ile hemde elleri ile beni dövmekten vazgeçmiyordu. Her fırsatta Fransa'ya göndereceğini, orada bir kariyer yaptıktan sonra bir kadın bulup evlendireceğini söylüyordu.

Artık Hyunjin'i anlıyordum. Ne zaman kavga etse dağılmış bir şekilde geliyor ve acımadığını söylüyordu. Bir süre sonra elbette insan alışıyordu ancak izi kalan yaralardan daha çok acıtan kelimelerdi.

Gözlerinde bana olan sevgi aylar önce bitmişti resmen. En yakın arkadaşım dediğim kişi ise beni yarı yolda bırakmıştı. Yaşamak için başka bir sebebim kalmamıştı ancak zaten ölmüştüm.

Gün geçtikçe kötüleşen hayatımdan bir güne daha gözlerimi açmak, kalbimi sızlatmıştı. Hyunjin'in özlemi, ve insanların davranışları ile.

Okul için hazırlanmıştım, artık ceza olarak okula yürüyerek gidiyordum ve okul sonrası dışarıya çıkmam yasaklanmıştı. Derslerim daha da ağırlaştırılmış, gittiğim kurslar bıraktırılmıştı.

Yalnız başıma yürürken gözlerim bir çifte takıldı. Ufak tefek bir kız ve ona göre daha büyük duran başka bir kız. Küçük görünen, büyüğün koluna girmiş ve ellerini kenetlemişti. Heyecanlı bir şekilde bir şeyler anlatıyor, diğeri de onu gülümseyerek izliyordu.

Belkide bu dünyada gerçekten mutlu olan kişiler varmış diye içimden geçirmeden edemedim. Açımdan çıkana kadar onları izledim. Daha sonra omzuma bir kol dokundu. Arkamı dönmem ile Jisung'u gördüm.

"Selam, neden yürüyerek gidiyorsun ki?"

Ses vermedim. Boş boş yüzüne baktım.

"Bir sorun mu var?"

Tek kolumda asılı olan çantayı düzelttim ve hiçbir şey olmamış gibi yanından geçip gitmeyi denedim. Ancak o gelip kolumu tutmuştu.

"Hep böyle yapıyorsun Felix, bir sorunun varsa söylesene."

"Sorun yok, olduğunda yanımda değildin. Şimdi eğer varsa bir sorunum, anlatacak çok kişim var."

Dedim histerik bir gülüş ile. O ise kaşlarını çatmıştı.

"Ne alaka? Ben hep yanındaydım."

Kolumu kurtardım ve ona döndüm.

"Okula geç kalıyorum."

"Gitme, konuş benimle."

"Sonra konuşuruz. Arkadaşın seni merak eder. Çalan telefonuna bakmalısın."

Diyerek bir elinde tuttuğu telefonun ekranını gösterdim. Gayet samimi şekilde kaydedilen kişi ile dudaklarım titreyecek gibi oldu. Ancak kendimi tuttum. Gözleri oraya kayarken bende sessizce oradan ayrıldım ve hızlı adımlar ile yolumu değiştirerek bir sokağa girdim.

Okula gitmek istemiyordum. Zaten her gün sebepsiz yere dayak yiyordum bu günde fazladan bir kaç tane yesem sorun olmazdı benim için.