ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)

အခန်း ၂၃၄ ။ အင်းကွက်နှင့်ရှာခြင်း

အခန်း ၂၃၄ ။ အင်းကွက်နှင့်ရှာခြင်း

ဝူတိကောင်းကင်နန်းတော်မှာ လူနှစ်ရာလေးတည်းအတွက် အမတမျှော်နန်းရာချီရှိတယ်။ အဲဒါကြောင့် ကူယွဲ့က တပည့်တွေကို သူတို့လိုချင်တဲ့ ဘယ်မျှော်နန်းမဆိုရွေးချယ်ခွင်ပေးခဲ့တာ။ တပည့်တွေကတော့ - ထူးခြားတဲ့ဓာတုဗေဒဓာတ်ပြုမှုကြောင့် - အားလုံးက ရှန်းရင်ရဲ့ အနောက်ဆောင်နဲ့နီးတဲ့ အိမ်တွေမှာပဲ နေကြတယ်။ စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း သူတို့ ရွှမ်ထုံရဲ့ မျှော်နန်းဆီ ရောက်လာခဲ့ကြတယ်။

ရွှမ်ထုံရဲ့ အမတမျှော်နန်းက မသေမျိုးချီတွေ လှိုင်လှိုင်ဝိုင်းနေတဲ့ တခြားသူတွေရဲ့ မျှော်နန်းနဲ့ ကွဲပြားတယ်။ ရွှမ်ထုံ့မျှော်နန်းရှေ့မှာ အမတဆေးပင်တစ်ခုတလေတောင် မရှိဘူး။ အဲအစား အပင်မျိုးစုံရှိနေတာ - အာလူး၊ အာလူးနီ၊ မုန်လာဥဖြူတွေနဲ့ ကြက်သွန်မြိတ်၊ ကြက်သွန်နီတောင် ရှိနေသေးတယ်။

ကူယွဲ့က နှုတ်ခမ်းကို သပ်လိုက်တယ်။ ရွှမ်ထုံ ဘာလို့ ဒါတွေကို လိုအပ်လဲ သူတော့ လုံးဝကို မသိတာ။ ရှန်းရင်ကို စိန်းစိန်းဝါးဝါးကြည့်ပြီး သူတွေးလိုက်တယ်။ ဒါတွေအားလုံးက မင်းအပြစ်ပဲ။

တခြားသူတွေက ကူယွဲ့နဲ့ရှန်းရင်ကြားက ဒီဖလှယ်မှုကို သတိထားမိပုံမပေါ်။ အဲအစား ရွှမ်ထုံစိုက်ပျိုးနေတဲ့ အပင်တွေက တခြားအမတဆေးပင်တွေနဲ့ ကွာခြားမှုတစ်ခုခု ရှိတယ်လို့ကို မထင်တာ။ သူတို့တွေ မျှော်နန်းဘေးက လမ်းလေးကနေ အဆောက်အဦထဲ ဝင်လာခဲ့တယ်။ ယွီဟုန်က တံဆိပ်ပြားတစ်ခုကောက်ယူပြီး အမတမျှော်နန်းဘေးမှာ ခင်းကျင်းထားတဲ့ တားမြစ်အင်းကွက်ကို ဖြည်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။

အပြင်က ဥယျာဉ်နဲ့ယှဉ်ရင် အမတမျှော်နန်းက အင်မတန်အေးစက်ပြီး အထီးကျန်ဆန်တယ်။ မျှော်နန်းထဲ ပရိဘောဂလည်းမရှိ။ ရွှမ်ထုံထိုင်တာဖြစ်လောက်တဲ့ ဖျာတစ်ချပ်ပဲရှိနေတယ်။ ပြတင်းပေါက်ဘေးမှာတော့ မသေမျိုးချီတွေ ထုတ်လွှတ်နေတဲ့ ပန်းတစ်စည်းထည့်ထားတဲ့ ကျောက်စိမ်းဖြူပန်းအိုးတစ်လုံး။

ကူယွဲ့ သူ့ကောင်းကင်စိတ်အာရုံကို ထုတ်လွှတ်ပြီး အဆောက်အဦထဲရှာဖွေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ သူ ခြေရာခံချိပ်တစ်ခု ဖန်တီးလိုက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူဘာမှရှာမတွေ့ ရွှမ်ထုံက တကယ်ပဲပျောက်သွားတာ၊ ဒါပေမဲ့ သူမက ဘယ်နေရာဆီ ပျောက်သွားတာဖြစ်နိုင်မလဲ။