အခန်း ၂၄၀ ။ ကြာပန်းညီလာခံ
လမ်းကြောင်းနဲ့ ပတ်သက်ရင် အရမ်းကိုလမ်းပျောက်တတ်ပြီး တောအုပ်ထဲ လနဲ့ချီ ပိတ်မိခဲ့သူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ရှန်းရင် မနေနိုင်ဘဲ သူမရဲ့ဘေးက မြွေနဂါးရှည်ကို ချီးကျူးလိုက်တယ်။
"တော်တယ် မြွေနဂါးရှည်ကြီး"
"ရပါတယ် ရပါတယ်"
ကျောင်းလုံက နှိမ့်ချစွာပြုံးလိုက်တယ်။ တောအုပ်က စတည်းက အဲလောက်မှမကြီးတာ။
"ကြီးမြတ်တဲ့နတ်သမီးရဲ့ အစီအစဉ်တွေကရော ဘာများပါလဲ"
"အာ..." ရှန်းရင် တစ်ခဏစဉ်းစားနေပြီး သူမရှေ့က လမ်းကျဉ်းလေးကို ကြည့်လိုက်တယ်။
"ငါလူများတဲ့နေရာတွေ သွားပြီး လျှောက်ကြည့်ရမယ်" စားဖိုမှူးက သူမကိုရှာနေလောက်တယ်။ သူတို့ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ဝင်တိုက်မိနိုင်တယ်လေ။ အဓိကကိစ္စက...
"နင့်မှာ စားစရာပါလာလားဟေ" သူမ စားစရာအစားအသောက်မရှိတာနဲ့ နေသားမကျဘူး။
"ဘာကို စား... စား... စားမှာလဲဟင်" ကျောင်းလုံ တုန်ရီပြီး ဟိုးအရင်က အပိုင်းပိုင်းခုတ်ခံခဲ့ရတဲ့ ပင်လယ်သားရဲကို ပြန်စဉ်းစားနေမိတယ်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး သွေးရောင် မရှိတော့ဘူး။
"ကြီးမြတ်တဲ့... ကြီးမြတ်တဲ့နတ်သမီး၊ ကျွန်တော်က ငယ်ငယ်တည်းက အစေ့အဆန်လွတ်ကျင့်စဉ်ကို ကျင့်သုံးလာခဲ့တာပါ၊ ဒါကြောင့်... ကျွန်တော်... ကျွန်တော်..."
"အော်" ရှန်းရင် ကြည့်ရတာ စိတ်ပျက်သွားပုံ။ သူမက ဟိုဟိုဒီဒီလှည့်ပြီး ကျောင်းလုံကို ခေါင်းစခြေဆုံး ကြည့်တော့တယ်။ တစ်ခုခုကို ရှာတွေ့သွားသလိုမျိုး သူမကပြောလာတယ်။
"မြွေနဂါးရှည်၊ နင်..."
ဘွန်း
ရှန်းရင် စကားမဆုံးခင် ကျောင်းလုံခြေထောက်တွေ ပျော့ခွေပြီး ဒူးထောက်ကျသွားတော့တယ်။ သူက ငိုယိုတော့တယ်။
"ကြီးမြတ်တဲ့နတ်ဒေဝါ ကျွန်တော့်ကို စားလို့မရပါဘူး... ကျွန်တော် ခင်ဗျားကို လမ်းပြရဦးမယ်လေ၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်အသားအရသာက အရမ်းကိုဆိုးပါတယ်၊ တကယ်ပါ"
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
פנטזיהBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
