အခန်း ၃၀၄ ။ တပည့်အဖြစ် ပြန်လည်ခေါ်ယူခြင်း
ကျားမိစ္ဆာက ကြက်သေသေသွားပြီး အမြန်ခေါင်းလှည့်လာကာ သူ့မျက်လုံးတွေက အဆာပြေမုန့်တစ်ခု အရှေ့ရောက်လာသလိုမျိုး တကယ်ကြီး တောက်ပသွားလေရဲ့။ သူ့သွားရည်တွေက ကျလာတယ်။
"မိန်းမတစ်ယောက်ပဲ ဟားဟားဟား ငါ ဒီနေ့ရမ်းကံကောင်းနေပါလား၊ စားသောက်စရာကောင်းတွေက ငါ့ဆီတန်းရောက်လာတာပဲ၊ မိန်းကလေးတွေအသားက ငါ့အကြိုက်ပဲ"
နောက်တော့ သူက ချက်ချင်း လက်ထဲက ကလေးနှစ်ယောက်ကိုချပြီး ရှန်းရင်ဆီ လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ကောင်လေးက အကျယ်ကြီး ချောင်းဟန့်ပေမဲ့ သေချာအသက်မရှူနိုင်သေး။ သူက အမြန်အလောတကြီးနဲ့ ရှန်းရင်ကိုလှမ်းအော်လိုက်တယ်။
"အစ်မကြီး၊ ပြေးတော့ ဒါ မိစ္ဆာတစ်ကောင်ပဲ၊ ပြေး"
ဒါပေမဲ့ ရှန်းရင်က မလှုပ်ဘဲ ကျားမိစ္ဆာက သူမဆီရောက်တော့မဲ့ဆဲဆဲ။
ကလေးက စိုးရိမ်သွားပြီး အရှေ့ကို အသည်းအသန် ပြေးလာကာ ကျားမိစ္ဆာခြေထောက်တစ်ဖက်ကို အသေဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
ကျားမိစ္ဆာရဲ့ခြေလှမ်းတွေက နှေးသွားတယ်။ သူ့ခြေထောက်က လူကို ကြည့်ကာ မျက်မှောင်ကြုတ်လိုက်တယ်။
"မင်းသေတွင်း မင်း တူးနေတာပဲ" အလင်းရောင်တစ်ခု သူ့လက်တွေထဲ လက်လာပြီး ချွန်မြတဲ့လက်သည်းတွေအဖြစ် ပြောင်းသွားကာ ကောင်လေးရဲ့ကျောဆီ လှမ်းလိုက်တယ်။
"ဟေး..." ရှန်းရင်က ရုတ်တရင် ရှေ့တက်လာတယ်။
"မိစ္ဆာဘုရင်က နင်တို့အားလုံး ထွက်လာပြီး လူတွေကိုစားတာ ဂရုမစိုက်ဘူးလား"
ကျားမိစ္ဆာက ရပ်သွားပြီး သူ့ကိုလှည့်ကာ စပ်ဖြီးဖြီးကြည့်တယ်။
"မိစ္ဆာဘုရင်လား၊ ဟားဟားဟား... ငါတို့မိစ္ဆာဘုရင်က ငါတို့ကျင့်ကြံဆင့်တွေမြင့်အောင် လူသားတွေ ပိုစားဖို့ပဲ ပြောလိမ့်မယ်"
"အိုး" ရှန်းရင်က တစ်ခဏတာ မှင်တက်သွားတယ်။
"မိစ္ဆာဘုရင်က ယုန်တစ်ကောင်မဟုတ်ဘူးလား"
BẠN ĐANG ĐỌC
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
Viễn tưởngBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
