ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)

အခန်း ၂၅၇ ။ ဝိညာဉ်ခွဲအင်းကွက်

အခန်း ၂၅၇ ။ ဝိညာဉ်ခွဲအင်းကွက်

ဒါက အတော်လေးကို သေးတဲ့ ဆန်းကြယ်ဘုံ - ပြောရရင်တော့ ဆန်းကြယ်အခန်းနဲ့ ပိုပြီး‌တူတယ်။ အခန်းထဲ စင်မြင့်ကျယ်ကြီးတစ်ခုပဲရှိနေပြီး စင်မြင့်ပေါ်မှာတော့ ထူးဆန်းတဲ့ရှေးဟောင်အင်းကွက်။ နဂါးမျိုးဆက် ယိချင်းတောင် မမြင်ဖူးဘူး။

သူတို့ ရောက်ရောက်ချင်း အလင်းတန်းနီကြီးပေါ်လာတယ်။ တိတ်ဆိတ်တဲ့စင်မြင့်က အရွယ်အစားမျိုးစုံ အင်းကွက်တွေနဲ့ လင်းထိန်သွားတယ်။ ကူယွဲ့ ရင်ထိတ်သွားပြီး သူ့မူလဝိညာဉ်အတွင်းပိုင်းအထိ မသက်မသာခံစားလိုက်ရတယ်။ တစ်ခုခုက သူ့ကိုယ်ထဲကနေ ဖောက်ထွက်ဖို့ကြိုးစားနေသလိုပဲ။

"ဖေဖေနျို" ရှန်းရင် မြေကြီးပေါ်ကနေ သူ့ကိုဆွဲထူလိုက်တယ်။ ယိချင်းလည်း ထူးဆန်းတာတစ်ခုခု ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူမြေကြီးကို ထိထိချင်းပဲ လေထဲ ပြန်ပျံသန်းလိုက်တယ်။

"ဘယ်လိုခံစားနေရတာလဲ"

ကူယွဲ့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူပြီး သူ့မသေမျိုးချီကို လည်ပတ်စေဖို့ကြိုးစားလိုက်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့ အတော်လေး အားထုတ်အပြီးမှာ သူ့ကိုယ်ထဲကနေ မူလဝိညာဥ် ခုန်ထွက်မဲ့ခံစားချက်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။

"အဲအင်းကွက်က ဝိညာဉ်တွေကို ဖမ်း‌ဆီးနိုင်တာပဲ" အမတဝိညာဉ်တွေတောင် ခြွင်းချက်မရှိ။

သူတို့အားလုံး မှင်တက်ကုန်ပြီး အနောက်ကို နည်းနည်းပြန်ဆုတ်လိုက်ကြတယ်။ စင်မြင့်ပေါ်က အင်းကွက်က အခုလုံးဝအသက်ဝင်သွားပြီ။ စင်တစ်ခုလုံး နီရဲလာတယ်။ ဘယ်နေရာကမှန်းမသိ နားကွဲမတတ်ငိုကြွေးသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။ အင်းကွက်ထဲမှာတော့ တစ္ဆေလိုလိုပုံရိပ်တွေအများကြီး ရုတ်တရက်ပေါ်လာတယ်။ သူတို့ကြည့်ရတာ အင်မတန်နာကျင်နေတဲ့ပုံ။ သူတို့တွေက အင်မတန်နာကျင်တဲ့ဝေဒနာကို ခံစားနေရပုံပဲ။ သူတို့တွေက အင်းကွက်‌ထဲက ရုန်းကန် အော်ဟစ်နေကာ သူတို့ကို ပိတ်လှောင်ထားတဲ့ အလင်းနီကြီးကို တိုက်ခိုက်ဖို့ အကောင်းဆုံးကြိုးစားနေတယ်။ သူတို့ကြိုးစားတိုင်း သူတို့ဝိညာဉ်တွေက ပိုဖြူဖျော့လာတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ကတော့ သတိထားမိပုံမပေါ်။ ဆက်ပြီးရုန်းနေကြလေရဲ့။