အခန်း ၂၄၉ ။ တစ္ဆေအမတယင်ချီ
လုံကျန်း နှစ်ပေါင်းသောင်းချီ အားထားခဲ့ရတဲ့ သားက နောက်ဆုံးတော့ ပြန်ရောက်လာပြီး ဒဏ္ဌာရီလာရွှေနဂါးတစ်ကောင် ဖြစ်နေပြီ။ လုံကျန်းနှလုံးသားက သူမသားသာ အဲအချိန် ဟင်းချက်မနေရင် အင်မတန် ပြည့်လျှံနေမှာ။
သူမသားက တစ်နေ့ခင်းလုံး အလုပ်ရှုပ်နေတယ်။ လုံကျန်းက သူ့ကိုတားဖို့တော့ကြိုးစားခဲ့တာပဲ - ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူက နဂါးတစ်ကောင်ဖြစ်ကာစဖြစ်ပြီး ပြန်သက်သာဖို့အချိန်လိုတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ သူက သူ့ဆရာအပေါ် ကျေးဇူးသိတတ်နေတာမြင်တော့ လုပ်ချင်တာလုပ်ခွင့်ပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
အဲဒါက... သူမကိုယ်သူမ စားပွဲမှာထိုင်ပြီး ရှန်းရင်နဲ့ စားနေမိတာကို သိလိုက်ရပုံပဲ။
-_-|||
"ဆရာ လက်ဖက်ရည်သောက်ပါ" ယိချင်းက ရွှေနဂါးဖြစ်နေဆဲ။ သူက ခုလေးတင်စားသောက်ပြီးတဲ့ အမျိုးသမီးအတွက် လက်ဖက်ရည်ငှဲ့ပေးလိုက်တယ်။
"အိုး" အကျင့်အတိုင်း ရှန်းရင် လက်ဖက်ရည်ခွက်ကို လက်ခံယူလိုက်တယ်။ သူမ ဘေးက ထိုင်နေတဲ့ နဂါးစားဖိုမှူးကို လှည့်လေ့လာမိတော့ သူမကာတွန်းကားတွေကို သတိရသွားတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမဖြေရှင်းရမဲ့ လေးနက်တဲ့ကိစ္စကို ပြန်သတိရသွားတော့တယ်။
"စားဖိုမှူး"
"ဆရာ"
"နင် လူအဖြစ် ပြန်မပြောင်းနိုင်ဘူးလား"
ယိချင်းက သူ့နဂါးခေါင်းကိုယမ်းတယ်။
"မရသေးပါဘူး"
ကျောင်းလုံက သူ့ကို လူအသွင်ဘယ်လိုပြန်ပြောင်းရမလဲ သင်ပေးပြီးပေမဲ့ သူ့ကိုယ်နဲ့ မရင်းနှီးသေးသလို နတ်ဘုရားစွမ်းအင်ကို သူလုပ်မိတဲ့ ထိန်းညှိမှုတိုင်းက ထူးဆန်းတဲ့ပင်ပန်းမှုအဖြစ်ပဲ ရလဒ်ထွက်တယ်။
"သူက ခုမှ အခွံပေါက်ကာစလေ၊ ခန္ဓာကိုယ်က အားနည်းနေတာ - ခုလောလောဆယ် လူအဖြစ် ပြန်ပြောင်းလို့မရတာ ပုံမှန်ပါပဲ"
လုံကျန်း ရှင်းပြလိုက်တယ်။
"နဂါးတွေအားလုံးက အဲလောက်အားနည်းတာလား" ရှန်းရင်မေးလိုက်တယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
