အခန်း ၃၀၁ ။ ငါ့မှာရှိတယ်
အဲတော့ သူ ဒီထိ ငါ့နောက်လိုက်လာတာက ဗိုက်ဆာလို့လား။
ကလေးက အကြောင်းရင်း ရှာတွေ့သလိုမျိုးပုံနဲ့ ခုမှ အဖွင့်အပိတ်တောင် မကွဲပြားတဲ့ ခြံတံခါးကို ဖွင့်ပေးလေတယ်။
"အထဲဝင်ခဲ့ပါ"
ရှန်းရင်က အထဲကို အလိုက်သင့်ဝင်လာပြီး ဒီအတော်လေးသန့်ရှင်းပေမဲ့ ယိုယွင်းနေတဲ့အိမ်ကို ဟိုဟိုဒီဒီကြည့်လိုက်တယ်။ သူမ နောက်တော့ အလုပ်စလုပ်နေပြီဖြစ်တဲ့ ကလေးကို လှည့်ကြည့်တယ်။ ကလေးက ကောင်းကင်ဘုံနဲ့ အချိန်ကွာခြားချက်ကြောင့်ထင် သူမ မိစ္ဆာနတ်ဘုရားကို ထုထောင်းနေတဲ့ အတောအတွင်း ဆယ်နှစ်အရွယ်ဖြစ်သွားပြီ။
"ကျေးဇူးပြုပြီး ဒီမှာ ခဏလောက်စောင့်ပေးပါ" သူက အခန်းတစ်ခုထဲဝင်သွားပြီး ငါးဆားနယ်နှစ်ကောင် ထုတ်လာတယ်။
"ဒါ ရွာထဲက အမေဝမ် ကျွန်တော့်ကိုပေးတာ၊ ကျွန်တော့်မှာရှိသမျှ ဒါအကုန်ပဲ"
ရှန်းရင်က သူ့လက်ထဲက ငါးဆားနယ်တွေကိုကြည့်ပြီး ဘာမှမပြော။
"အစ်မက ဘယ်လိုချက်ရမလဲ မသိဘူးလား"
သူမက မယူတာမြင်တော့ ကလေးက မေးလာတယ်။
"ဟင့်အင်း" သူမ ခေါင်းကို ခိုင်ခိုင်မာမာယမ်းလိုက်တယ်။
သူက ငါးဆားနယ်ကို ခပ်တွန့်တွန့်ကြည့်ပြီး ဘေးက တစ်ဝက်ပြိုလဲနေတဲ့အိမ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ အတော်ကြာတော့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးဟန်နဲ့ ပြောလာတယ်။
"ခဏစောင့်ပါ"
သူက ပြောပြီး အထဲဝင်သွားတယ်။ အဲတော့မှပဲ ရှန်းရင် နားလည်လိုက်တာက အဲဒါနဂိုက မီးဖိုချောင်ဖြစ်ပြီး ထမင်းစားစားပွဲကို ဝိုးတဝါးမြင်နေရတယ်။
သူက ခြေဖျားထောက်ပြီး ထမင်းစားပွဲပေါ် ငါးတင်လိုက်တယ်။ နောက်တော့ ခြံထဲပြန်ပြေးသွားပြီး ရေတစ်ပုံးဆွဲလာတယ်။ နောက်တော့ ခပ်ယိုင်ယိုင်ကုလားထိုင်တစ်လုံးကို ရွှေ့လာပြီး ဒယ်အိုးကို စတင် သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်တယ်။ သူက သန့်ရှင်းရင်း ကူညီဖို့အရိပ်အယောင်နည်းနည်းလေးတောင် မပြတဲ့ ရှန်းရင်ကို လှမ်းပြောတယ်။
YOU ARE READING
ပျင်းနေပြန်တဲ့ ကိုယ့်ဆရာ (Book 2)
FantasyBook 1 က wall ထဲ ဝင်ဖတ်လို့ရပါတယ် Book 1 က wall ထဲ ဝင္ဖတ္လို႔ရပါတယ္
